A lo cubano
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
16 December 2014 | Cuba, Cienfuegos
Dag 1: Even wennen
Daar ga ik dan. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo zenuwachtig ben geweest. Stiekem heb ik tijdens het afscheid nemen van Omar gewoon zin om tegen hem te zeggen: "Grapje, ik ga gewoon met je mee terug naar huis." Maar goed, laatste knuffel, even doorbijten en hup, door de paspoortcontrole. Eenmaal bij de gate begint het avontuurlijke gevoel wel te komen. Lisa in haar eentje op reis naar Cuba. Ik zie Thomas daar namelijk pas. De vlucht was pittig, want ik deed geen oog dicht. Eenmaal op Cuba aangekomen moest ik nog 3 uur op Thomas wachten. Nou, die heb je in Cuba zo gevuld. Eerst 30 minuten in de rij voor het wisselloket, die uiteindelijk niet bleek te werken. Gelukkig werkte een ander loket wel. De baliejuffrouw zei dat ik haar 50 euro minder had gegeven dan daadwerkelijk het geval was. Hier had ik al over gehoord. Ik bereidde me voor op een lange discussie, maar ik hoefde alleen nee te zeggen. Onverschillig trok ze haar schouders op, "Ok". Daarna kwam ik erachter dat alleen vluchten vanuit Frankfurt op een heel andere terminal aankwamen. Dus om Thomas op de kunnen pikken, moest ik eerst een kwartier met de taxi. Wat was ik blij om hem te zien! Niet meer in mijn eentje door de Cubaanse nacht. We werden afgezet bij ons hostel, waar we werden verwelkomd met een dikke knuffel. Tot mijn verbazing kregen we een 6 persoonskamer. Ik was zo gesloopt, maar heb het eerste uur geen oog dichtgedaan door de harde geluiden van de straat. Toen even later een zwaarlijvige man de kamer binnenkwam was het helemaal gedaan. Hij ronkte de hele nacht nog harder dan 3 optrekkende oldtimers.
Dag 2: Prachtige vergane glorie
We ontmoetten vandaag Renae uit Australie en Dominic uit Duitsland. Met zijn vieren zijn we te voet de stad in gegaan. De malecon, de boulevard langs de zee, lag er prachtig bij. Hoge golven beukten tegen de wand op en kwamen zelfs op straat terecht. Op de achtergrond maken afgebladderde, pastelkleurige, koloniale gevels het Cubaanse plaatje compleet. We hadden veel geluk met het weer: 25 graden, zon en een koel briesje. Eigenlijk zien alle straten in Havana Vieja, de oude stadskern, er hetzelfde uit. Maar in elke straat valt wel weer iets anders te beleven. Muziek schalt door de straten en alle deuren staan open. Af en toe kachelt er een oldtimer voorbij. Cubanen hangen overal rond. Ze hebben alle mogelijke huidskleuren en niemand oordeelt. Dat vind ik mooi. Na een lunch met zwarte bonen zijn we met een uit elkaar vallende ferry naar de overkant van de stad gevaren, waar we een fantastisch uitzicht hadden over Havana Vieja. Toen we even later in de schemering over de malecon liepen, met voorbij karrende oldtimers en een ondergaande zon, bedacht ik me dat dit eigenlijk wel Cuba is zoals het zou moeten zijn. Vergane glorie, maar wel op z´n mooist.
Dag 3: De pyjama van Che
Necropolis Cristobal Colon. Een begraafplaats van 56 hectare, waar verscheidene bekende Cubanen zijn begraven. Thomas en ik zijn er in ongeveer 5 kilometer naartoe gelopen. De felwitte, bijna lichtgevende graven en mausolea vormden een mooi contrast tegen de donkere wolken die zich boven Havana hadden samengepakt. De necropolis, ofwel dodenstad, is een rustige en vredige plek. Een welkome afwisseling na het hectische centrum van de stad. Na het beroemde Plaza de la Revolucion te hebben bezocht, waar Che en makkers hun befaamde toespraken hielden, reden we in een grappige cocotaxi naar Museo de la Revolucion. "Waar begint de route?" vroeg een Britse toeriste me. Dat was eigenlijk een goede samenvatting. Het museum was een samenraapsel van willekeurige items uit de revolutie: van de pen van revolutionair Camilo Cienfuegos tot de pyjama van Che Guevara. En heel veel bloedige foto´s en tanks. Later op de middag vonden we zowaar een Cubaans winkelcentrumpje waar ze sportkleding, huishoudelijke artikelen en Heineken en Bavaria verkochten. Allemaal even duur als in Nederland. Mannen met shoppende vrouwen zijn hier wel beter af. In de kelder van het winkelcentrum was een barretje met bier en lekkere muziek.
Dag 4: Cruisen in de Plymouth
Goed nieuws uit het hostel: de snurker heeft zojuist de kloffie die hij al minstens 80 uur aanhad (dag en nacht) ingewisseld voor iets nieuws. Douchen was echter niet nodig. Gelukkig hoeven we niet nog een nacht in de stank en herrie te slapen. Vanmorgen zijn we - Thomas, Renae en ik - namelijk in een knaloranje oldtimer gestapt, die in Grease niet zou misstaan. De taxichauffeur greep gelijk zijn kans en haalde zijn vrouw en 7 maanden oude dochtertje op naar de prachtige vallei van Viñales. We verwonderden ons over de oorverdovende bak, het schattige babietje, de donkere uitlaatgassen en het per ongeluk aanrijden van een kip. De omgeving hier is prachtig. Het landschap is in principe vrij vlak, maar grote kalksteenformaties geven de vallei een mystieke sfeer. We hebben weer heel wat kilometers afgelegd, waarvan de laatste paar in het donker over de autoweg. Altijd spannend, met die lompe Cubaanse trucks.
Dag 5: Stalen ros
Vandaag stond een Hollandse gewoonte op het programma: fietsen. Niet zomaar door de polder, maar door de vallei. Met Thomas, Renae en de Catalaanse Ferran. Wanneer je tussen de bergen fietst, is het nog spectaculairder. Tegen de hoge rotsen op groeien allerlei bomen en planten. We kwamen een schooltje tegen en Renae vroeg uiteraard of we naar binnen mochten. Ik stapte met wat plaatsvervangende schaamte naar binnen, maar de lerares ontving ons erg vriendelijk. De kinderen stelden zich voor en we mochten wat over onze landen vertellen. Vaak heb ik gezucht om Renaes grote mond, maar het heeft dus ook voordelen. Thomas en Renae wilden hun geld niet uitgeven aan de grot Cueva del Indio, ik wel. Eigenlijk hadden ze gelijk, want er was weinig aan. Ik vond vooral de Aziatische toeristen interessant, die verwonderd rondliepen en letterlijk van elk uitstulpsel een foto namen. Later zijn we nog off-road naar een spectaculair uitzichtpunt gemountainbiked. Cuba bevalt goed tot nu toe, behalve dat men ons - de toeristen - puur lijkt te zien als een manier om aan geld te komen. Ranzig toilet? 1 CUC (ongeveer 80 cent). Foto maken? 1 CUC. De weg vragen? Minstens een paar centen. En ik begrijp het. Het is de enige manier om aan het systeem te ontsnappen. Maar irritant is het wel.
Dag 6: Strandleven
In het middaguur arriveerden we in Playa Larga, een slaperig dorpje aan de kust. Het strandleven is hier niet bepaald slecht: kraakheldere zee, wit strand en palmbomen. Hier ontmoetten we een Duits stel. Niet heel verrassend overigens, want gerust 50% van alle toeristen hier is Duits. Bij elke "Das ist toll!" die we horen, begint Thomas te zuchten. Hij vind het verschikkelijk. Deze mensen waren echter erg aardig en Renae en ik wilden de dag erna met hen een tour doen om flamingo´s te spotten. ´s Avonds, na de meest prachtige zonsondergang met de silhouetten van palmbomen, kwam Renae erachter dat de tour duurder uitviel en ze het niet kon betalen. We gingen langs het adres van de Duitsers om hen het slechte nieuws te vertellen, en kregen gelijk een mojito en sigaar aangeboden. Het werd een interessante avond met politieke discussies. Fijn om ook eens mensen te spreken die, net zoals ik, wel enthousiast zijn over Cuba, ondanks de beperkingen die het land heeft.
Dag 7: Blub blub
Shit, ik moet nu echt. Ik heb tegen de jongens gezegd dat ik met ze mee ga diepzeeduiken. Ik had samen met Omar in Nederland al een introductieles gedaan, maar het leek me hartstikke eng om in de open zee te duiken. Jaloers keek ik naar het Nederlandse stel, dat op de heenweg alleen met een snorkelset in de handen zat. Waarom moest ik ook alweer met zo´n tank in mijn nek? Maar toen we de eerste blikken onder water zagen, wist ik weer waarom. Al in de eerste paar meters zwommen honderden tropische vissen. Het water was kristalhelder en de zon schitterde over de spierwitte zeebodem. Hoe dieper we echter gingen, hoe meer last ik van mijn oren kreeg. Het lukte maar niet om ze te klaren (of ploppen, hoe je het ook wilt noemen). De instructeur hield me gelukkig goed in de gaten en gaf me tips. Toen ik helemaal op mijn gemak was, lukte het klaren van mijn oren. Toen pas kon ik echt genieten. We zwommen op veertien meter diepte langs een scheepswrak. Normaal lopen de rillingen over mijn rug als ik beelden zie van die Titanic op de zeebodem, maar ik durfde deze boot uitgebreid te bekijken en zelfs aan te raken. De rillingen kwamen echter weer even terug toen ik aan de achterkant van de boot zag dat daar een immense drop-off was: de bodem was daar ineens 70 meter lager, dus je keek in een groot zwart gat. Gauw maar terug naar het ondiepere gedeelte. We zagen naast allerlei prachtige vissen waarvan ik de namen niet weet, ook een murene die gevaarlijk zijn bek open trok zodra we in de buurt kwamen. Eenmaal weer boven besefte ik me wat een bijzondere ervaring dit was. De zee lijkt zo eentonig van bovenaf, maar als je eens weet wat daaronder allemaal leeft... Eenmaal terug op het strand heb ik nog even met Omar gebeld. Ik mis hem zeker. Zo raar om te beseffen dat hij gewoon op kantoor zit, met een warme kop koffie, dikke trui en uitzicht over het donkere en stormachtige Amsterdam (tenminste, zo zie ik het voor me). En ik zit gewoon duizenden kilometers verderop op een tropisch strand, terwijl een zwerfhond naast me komt liggen om me te vergezellen tijdens het schrijven van mijn reisdagboek. Nadat we Renae ´s avonds op de bus naar Havana zetten, zijn we nog langs de Duitsers gegaan. Ze vroegen ons een cadeautje mee te nemen naar de stad Trinidad voor het jongetje van een van de huizen waar ze hadden gelogeerd. Tuurlijk, geen probleem. Ik kreeg er een dikke Duitse knuffel voor terug. Volgens mij had hij net iets teveel mojito´s achterover getikt.
Dag 8: A lo cubano
Vandaag leefden we ´a lo cubano´, op zijn Cubaans. Voor het eerst in Cuba uitgeslapen en wat uren schrijvend doorgebracht in de schommelstoel op de veranda. Tijdens de lunch probeerden we krokodil. Eigenlijk een mix tussen kip en vis. Dit taaie vlees is geen succes, als je het mij vraagt. Om 15 uur zou de bus naar onze volgende bestemming vertrekken, maar deze was er pas om 16 uur. A lo cubano, toch? Toen we in Cienfuegos uitstapten, leken we wel leden van een bekende band. Tientallen mannetjes drongen als hongerige honden om ons heen, vechtend om dat ene been. Ze wilden hun accommodatie aan ons slijten. Ik deed alsof ik van een andere planeet kwam en geen Spaans of Engels sprak, en ben een eindje verderop gaan staan om Ferran en Thomas te laten onderhandelen. Net toen ze er bijna uit waren, kwam een vrouw aangelopen met een bordje met onze namen erop. He?! Zijn ze hier naast lawaaierig en opdringerig ook al helderziend? De eigenaresse van onze vorige accommodatie bleek voor ons te hebben gereserveerd, zonder dat wij daarvan af wisten. Jammer voor deze mevrouw, maar wij kozen voor een casa van maar 4 CUC per persoon. Het bleek een goede keuze. We kwamen terecht in een prachtig koloniaal pand met een vijf meter hoog plafond. De muren in pastel, in de woonkamer portretten van de dochters in prinsessenjurken, in een hoekje een plastic kerstboompje met flikkerende lampjes. Na een lekker avondmaal (wat zeldzaam is in Cuba) met de vrouw des huizes en Ferran in onze schommelstoelen gediscussieerd over het regime, onder het genot van de muziek van Buena Vista Social Club. Ik heb eindelijk het Cubagevoel te pakken waarnaar ik op zoek was.
Daar ga ik dan. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo zenuwachtig ben geweest. Stiekem heb ik tijdens het afscheid nemen van Omar gewoon zin om tegen hem te zeggen: "Grapje, ik ga gewoon met je mee terug naar huis." Maar goed, laatste knuffel, even doorbijten en hup, door de paspoortcontrole. Eenmaal bij de gate begint het avontuurlijke gevoel wel te komen. Lisa in haar eentje op reis naar Cuba. Ik zie Thomas daar namelijk pas. De vlucht was pittig, want ik deed geen oog dicht. Eenmaal op Cuba aangekomen moest ik nog 3 uur op Thomas wachten. Nou, die heb je in Cuba zo gevuld. Eerst 30 minuten in de rij voor het wisselloket, die uiteindelijk niet bleek te werken. Gelukkig werkte een ander loket wel. De baliejuffrouw zei dat ik haar 50 euro minder had gegeven dan daadwerkelijk het geval was. Hier had ik al over gehoord. Ik bereidde me voor op een lange discussie, maar ik hoefde alleen nee te zeggen. Onverschillig trok ze haar schouders op, "Ok". Daarna kwam ik erachter dat alleen vluchten vanuit Frankfurt op een heel andere terminal aankwamen. Dus om Thomas op de kunnen pikken, moest ik eerst een kwartier met de taxi. Wat was ik blij om hem te zien! Niet meer in mijn eentje door de Cubaanse nacht. We werden afgezet bij ons hostel, waar we werden verwelkomd met een dikke knuffel. Tot mijn verbazing kregen we een 6 persoonskamer. Ik was zo gesloopt, maar heb het eerste uur geen oog dichtgedaan door de harde geluiden van de straat. Toen even later een zwaarlijvige man de kamer binnenkwam was het helemaal gedaan. Hij ronkte de hele nacht nog harder dan 3 optrekkende oldtimers.
Dag 2: Prachtige vergane glorie
We ontmoetten vandaag Renae uit Australie en Dominic uit Duitsland. Met zijn vieren zijn we te voet de stad in gegaan. De malecon, de boulevard langs de zee, lag er prachtig bij. Hoge golven beukten tegen de wand op en kwamen zelfs op straat terecht. Op de achtergrond maken afgebladderde, pastelkleurige, koloniale gevels het Cubaanse plaatje compleet. We hadden veel geluk met het weer: 25 graden, zon en een koel briesje. Eigenlijk zien alle straten in Havana Vieja, de oude stadskern, er hetzelfde uit. Maar in elke straat valt wel weer iets anders te beleven. Muziek schalt door de straten en alle deuren staan open. Af en toe kachelt er een oldtimer voorbij. Cubanen hangen overal rond. Ze hebben alle mogelijke huidskleuren en niemand oordeelt. Dat vind ik mooi. Na een lunch met zwarte bonen zijn we met een uit elkaar vallende ferry naar de overkant van de stad gevaren, waar we een fantastisch uitzicht hadden over Havana Vieja. Toen we even later in de schemering over de malecon liepen, met voorbij karrende oldtimers en een ondergaande zon, bedacht ik me dat dit eigenlijk wel Cuba is zoals het zou moeten zijn. Vergane glorie, maar wel op z´n mooist.
Dag 3: De pyjama van Che
Necropolis Cristobal Colon. Een begraafplaats van 56 hectare, waar verscheidene bekende Cubanen zijn begraven. Thomas en ik zijn er in ongeveer 5 kilometer naartoe gelopen. De felwitte, bijna lichtgevende graven en mausolea vormden een mooi contrast tegen de donkere wolken die zich boven Havana hadden samengepakt. De necropolis, ofwel dodenstad, is een rustige en vredige plek. Een welkome afwisseling na het hectische centrum van de stad. Na het beroemde Plaza de la Revolucion te hebben bezocht, waar Che en makkers hun befaamde toespraken hielden, reden we in een grappige cocotaxi naar Museo de la Revolucion. "Waar begint de route?" vroeg een Britse toeriste me. Dat was eigenlijk een goede samenvatting. Het museum was een samenraapsel van willekeurige items uit de revolutie: van de pen van revolutionair Camilo Cienfuegos tot de pyjama van Che Guevara. En heel veel bloedige foto´s en tanks. Later op de middag vonden we zowaar een Cubaans winkelcentrumpje waar ze sportkleding, huishoudelijke artikelen en Heineken en Bavaria verkochten. Allemaal even duur als in Nederland. Mannen met shoppende vrouwen zijn hier wel beter af. In de kelder van het winkelcentrum was een barretje met bier en lekkere muziek.
Dag 4: Cruisen in de Plymouth
Goed nieuws uit het hostel: de snurker heeft zojuist de kloffie die hij al minstens 80 uur aanhad (dag en nacht) ingewisseld voor iets nieuws. Douchen was echter niet nodig. Gelukkig hoeven we niet nog een nacht in de stank en herrie te slapen. Vanmorgen zijn we - Thomas, Renae en ik - namelijk in een knaloranje oldtimer gestapt, die in Grease niet zou misstaan. De taxichauffeur greep gelijk zijn kans en haalde zijn vrouw en 7 maanden oude dochtertje op naar de prachtige vallei van Viñales. We verwonderden ons over de oorverdovende bak, het schattige babietje, de donkere uitlaatgassen en het per ongeluk aanrijden van een kip. De omgeving hier is prachtig. Het landschap is in principe vrij vlak, maar grote kalksteenformaties geven de vallei een mystieke sfeer. We hebben weer heel wat kilometers afgelegd, waarvan de laatste paar in het donker over de autoweg. Altijd spannend, met die lompe Cubaanse trucks.
Dag 5: Stalen ros
Vandaag stond een Hollandse gewoonte op het programma: fietsen. Niet zomaar door de polder, maar door de vallei. Met Thomas, Renae en de Catalaanse Ferran. Wanneer je tussen de bergen fietst, is het nog spectaculairder. Tegen de hoge rotsen op groeien allerlei bomen en planten. We kwamen een schooltje tegen en Renae vroeg uiteraard of we naar binnen mochten. Ik stapte met wat plaatsvervangende schaamte naar binnen, maar de lerares ontving ons erg vriendelijk. De kinderen stelden zich voor en we mochten wat over onze landen vertellen. Vaak heb ik gezucht om Renaes grote mond, maar het heeft dus ook voordelen. Thomas en Renae wilden hun geld niet uitgeven aan de grot Cueva del Indio, ik wel. Eigenlijk hadden ze gelijk, want er was weinig aan. Ik vond vooral de Aziatische toeristen interessant, die verwonderd rondliepen en letterlijk van elk uitstulpsel een foto namen. Later zijn we nog off-road naar een spectaculair uitzichtpunt gemountainbiked. Cuba bevalt goed tot nu toe, behalve dat men ons - de toeristen - puur lijkt te zien als een manier om aan geld te komen. Ranzig toilet? 1 CUC (ongeveer 80 cent). Foto maken? 1 CUC. De weg vragen? Minstens een paar centen. En ik begrijp het. Het is de enige manier om aan het systeem te ontsnappen. Maar irritant is het wel.
Dag 6: Strandleven
In het middaguur arriveerden we in Playa Larga, een slaperig dorpje aan de kust. Het strandleven is hier niet bepaald slecht: kraakheldere zee, wit strand en palmbomen. Hier ontmoetten we een Duits stel. Niet heel verrassend overigens, want gerust 50% van alle toeristen hier is Duits. Bij elke "Das ist toll!" die we horen, begint Thomas te zuchten. Hij vind het verschikkelijk. Deze mensen waren echter erg aardig en Renae en ik wilden de dag erna met hen een tour doen om flamingo´s te spotten. ´s Avonds, na de meest prachtige zonsondergang met de silhouetten van palmbomen, kwam Renae erachter dat de tour duurder uitviel en ze het niet kon betalen. We gingen langs het adres van de Duitsers om hen het slechte nieuws te vertellen, en kregen gelijk een mojito en sigaar aangeboden. Het werd een interessante avond met politieke discussies. Fijn om ook eens mensen te spreken die, net zoals ik, wel enthousiast zijn over Cuba, ondanks de beperkingen die het land heeft.
Dag 7: Blub blub
Shit, ik moet nu echt. Ik heb tegen de jongens gezegd dat ik met ze mee ga diepzeeduiken. Ik had samen met Omar in Nederland al een introductieles gedaan, maar het leek me hartstikke eng om in de open zee te duiken. Jaloers keek ik naar het Nederlandse stel, dat op de heenweg alleen met een snorkelset in de handen zat. Waarom moest ik ook alweer met zo´n tank in mijn nek? Maar toen we de eerste blikken onder water zagen, wist ik weer waarom. Al in de eerste paar meters zwommen honderden tropische vissen. Het water was kristalhelder en de zon schitterde over de spierwitte zeebodem. Hoe dieper we echter gingen, hoe meer last ik van mijn oren kreeg. Het lukte maar niet om ze te klaren (of ploppen, hoe je het ook wilt noemen). De instructeur hield me gelukkig goed in de gaten en gaf me tips. Toen ik helemaal op mijn gemak was, lukte het klaren van mijn oren. Toen pas kon ik echt genieten. We zwommen op veertien meter diepte langs een scheepswrak. Normaal lopen de rillingen over mijn rug als ik beelden zie van die Titanic op de zeebodem, maar ik durfde deze boot uitgebreid te bekijken en zelfs aan te raken. De rillingen kwamen echter weer even terug toen ik aan de achterkant van de boot zag dat daar een immense drop-off was: de bodem was daar ineens 70 meter lager, dus je keek in een groot zwart gat. Gauw maar terug naar het ondiepere gedeelte. We zagen naast allerlei prachtige vissen waarvan ik de namen niet weet, ook een murene die gevaarlijk zijn bek open trok zodra we in de buurt kwamen. Eenmaal weer boven besefte ik me wat een bijzondere ervaring dit was. De zee lijkt zo eentonig van bovenaf, maar als je eens weet wat daaronder allemaal leeft... Eenmaal terug op het strand heb ik nog even met Omar gebeld. Ik mis hem zeker. Zo raar om te beseffen dat hij gewoon op kantoor zit, met een warme kop koffie, dikke trui en uitzicht over het donkere en stormachtige Amsterdam (tenminste, zo zie ik het voor me). En ik zit gewoon duizenden kilometers verderop op een tropisch strand, terwijl een zwerfhond naast me komt liggen om me te vergezellen tijdens het schrijven van mijn reisdagboek. Nadat we Renae ´s avonds op de bus naar Havana zetten, zijn we nog langs de Duitsers gegaan. Ze vroegen ons een cadeautje mee te nemen naar de stad Trinidad voor het jongetje van een van de huizen waar ze hadden gelogeerd. Tuurlijk, geen probleem. Ik kreeg er een dikke Duitse knuffel voor terug. Volgens mij had hij net iets teveel mojito´s achterover getikt.
Dag 8: A lo cubano
Vandaag leefden we ´a lo cubano´, op zijn Cubaans. Voor het eerst in Cuba uitgeslapen en wat uren schrijvend doorgebracht in de schommelstoel op de veranda. Tijdens de lunch probeerden we krokodil. Eigenlijk een mix tussen kip en vis. Dit taaie vlees is geen succes, als je het mij vraagt. Om 15 uur zou de bus naar onze volgende bestemming vertrekken, maar deze was er pas om 16 uur. A lo cubano, toch? Toen we in Cienfuegos uitstapten, leken we wel leden van een bekende band. Tientallen mannetjes drongen als hongerige honden om ons heen, vechtend om dat ene been. Ze wilden hun accommodatie aan ons slijten. Ik deed alsof ik van een andere planeet kwam en geen Spaans of Engels sprak, en ben een eindje verderop gaan staan om Ferran en Thomas te laten onderhandelen. Net toen ze er bijna uit waren, kwam een vrouw aangelopen met een bordje met onze namen erop. He?! Zijn ze hier naast lawaaierig en opdringerig ook al helderziend? De eigenaresse van onze vorige accommodatie bleek voor ons te hebben gereserveerd, zonder dat wij daarvan af wisten. Jammer voor deze mevrouw, maar wij kozen voor een casa van maar 4 CUC per persoon. Het bleek een goede keuze. We kwamen terecht in een prachtig koloniaal pand met een vijf meter hoog plafond. De muren in pastel, in de woonkamer portretten van de dochters in prinsessenjurken, in een hoekje een plastic kerstboompje met flikkerende lampjes. Na een lekker avondmaal (wat zeldzaam is in Cuba) met de vrouw des huizes en Ferran in onze schommelstoelen gediscussieerd over het regime, onder het genot van de muziek van Buena Vista Social Club. Ik heb eindelijk het Cubagevoel te pakken waarnaar ik op zoek was.
-
16 December 2014 - 21:02
Irene:
Oh Lies wat leuk om van je te horen! Iris en ik hadden het er gisteren toevallig nog over dat we misschien enigszins bezorgd waren al zolang niks gehoord te hebben, maar toen stelden we onszelf gerust met dat je in goed gezelschap was. Dat blijkt ook wel geloof ik. Fijn ook dat je nu echt het Cubaanse gevoel te pakken hebt! Het lijkt me ook zo wennen, wat een verschil met Nederland! En ik snap echt helemaal dat je Omar mist, ik weet niet of je je onze vakantie naar Calella nog kunt herinneren... :P Maar wel echt heeeeel gaaf al die avonturen die je mee maakt! Echt een vrouw van de wereld ben je. Mooi omschreven ook allemaal! Maak je ook foto's? Dan kom ik die graag bekijken als je weer terug bent.
Hier is het verder koud en guur. Ik heb gisteravond van mijn toneelclubje een voorstelling gedaan waar Iris dus ook was komen kijken. Verder is iedereen vrij gestresst (je kent dat wel, laatste week voor de vakantie met alle kerstverplichtingen enzo). Dus geniet er maar lekker van daar!
Heel veel liefs, Irene en Alexander -
16 December 2014 - 21:09
Hans En Ine:
Lieve Lisa, Fijn te horen dat je het zo naar je zin hebt. Dat je het Cubaanse gevoel te pakken hebt ;-)
Geniet er nog heel veel van! Wij wachten ondertussen op het volgende verslag! xxxxxx -
16 December 2014 - 22:33
Michelle:
Lies! Wat leuk om te lezen! Wat een avontuur! Maak er wat moois van en ik kijk uit naar je volgende verhaal! Liefs! -
16 December 2014 - 23:10
Omar:
Hoi lieverd,
Mooi verhaal en erg leuk geschreven. Ben benieuwd naar de foto's en je volgende ervaringen!
-
17 December 2014 - 00:46
Iris:
Swa! Superleuk dat je het zo naar je zin hebt! Geniet ervan, wij mogen hier blij zijn dat het dit weekend 13 graden wordt :') Have fun en tot gauw! -
17 December 2014 - 09:12
Jim:
Oehh wat klinkt dat leuk allemaal! Krijg spontaan de reisrillingen over mn rug!
Super stoer dat je gewoon hebt gedoken! Wat een mooie ervaring is dat zeg.
Leuk hoe je alles zo verteld, leest lekker weg. Ik had natuurlijk ook niet anders verwacht ;-)
Ik kijk uit naar je volgende a lo cubano avonturen.
Geniet er van!
- knuffel - Jim -
17 December 2014 - 12:12
Anton R.:
Super leuk geschreven Lisa! Hele veel plezier nog! -
17 December 2014 - 12:37
Kees Van Werkhooven:
Hoi Lisa,
Leuke verhaaltjes weer, je voelt wat jij meemaakt.
Fijn dat je zo geniet
Groetjes Kees
-
17 December 2014 - 13:19
Anke Vaandrager:
Lieve Lisa,
Wow, wat beleef je weer mooie avonturen daar in het verre Cuba! Fijn om wat van je te horen! En heerlijk dat je na wat acclimatiseren het echte Cuba gevoel, waarnaar je op zoek was, hebt gevonden! Want daar ging je toch voor?!
Echt stoer wat je allemaal meemaakt en hoe je daar mee omgaat. Ook knap, dat je gedoken hebt, lijkt me een prachtige ervaring! Ik kom niet verder dan snorkelen, ook heel mooi.
En je schrijft je reisverslagen echt weer heel erg leuk, heerlijk om te lezen! Je kan zo reisboeken gaan schrijven hoor, je hebt talent!
Veel plezier nog in Cuba en we wachten op je volgend reisverslag. Groetjes uit een regenachtig Nederland! -
17 December 2014 - 14:16
Nienke:
Wowiejowie, wat heb je alweer ontzettend veel beleefd in een weekje!! Super gaaf en ook wel een beetje jaloersmakend. Zeker als ik dan door het raam naar buiten kijk ;)
Geniet er nog van met volle teugen en ik ben ontzettend benieuwd naar je volgende verhalen!!
Enjoy!!
Xxx Mark en Nienke -
18 December 2014 - 23:46
Ilse:
Het was even wachten maar dan krijg je ook wel wat.
Echt een heel gaaf verhaal, weer helemaal terug in de reisflow zo te lezen.
Heb je inmiddels al je Dirty Dancing moment gehad in Cuba haha?
Ga lekker door met genieten en laat de krokodil de volgende keer maar liggen haha.
Ik ben benieuwd naar je volgende verslag! Liefs Ilse -
21 December 2014 - 12:38
Jezus:
Hee Liesje,
Wat heb je weer met gouden woorden gesproken, mooi verwoord allemaal.
Het klinkt allemaal weer heel tof! Geniet er maar lekker van en laat jouw enthousiasme niet verpesten door minder enthousiaste mensen. Het is jouw feestje :)
Dikke kus van Kim
En de groetjes aan mein deutscher Freund
-
31 December 2014 - 08:59
Fabiola :
Hoi Lisa. Wat een bijzonder mooi avontuur weer. Het is haast niet voor te stellen wat je in zo korte tijd allemaal meemaakt. Fijn dat je nu ook het gevoel hebt gekregen wat je zo graag wilde ervaren. En wat een mooie foto's. Lijkt me inderdaad een heerlijk land. Geniet er nog maar even van!
Liefs Fabiola
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
