Oost, west, thuis, best: Havana
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
29 December 2014 | Cuba, Havana
Dag 16 - Roerige geschiedenis
Santa Clara is een interessante stad. Niet zozeer om de bezienswaardigheden, maar om de heftige geschiedenis die er heeft gewoed. In december 1958 raakten de revolutionairen onder leiding van Che Guevara slaags met het leger van Batista. De façade van Hotel Santa Clara libre werd doorzeefd met kogels, en dat is nog altijd te zien. Imposant. Che Guevara slaagde er uiteindelijk in de stad uit de handen van Batista te bevrijden. Daarvoor heeft hij uiteindelijk zijn eigen mausoleum gekregen in de stad. Thomas en ik gingen er op bezoek. Naast pennen en pyjama's waren er deze keer ook foto's uit Che's jeugd. Verrassend. Omdat we morgen een goedkope taxi wilden delen, zijn we op het centrale plein van Santa Clara toeristen gaan aanspreken. We troffen al gauw twee gekke Canadezen, Phil en Ron, en hun nog gekkere Cubaanse vriend, Raul. De Cubaan begon bijna te springen van enthousiasme toen we vertelden dat wij ook naar het vuurwerkfeest in Remedios gingen. De gemiddelde toerist betaalt tot wel 120 CUC om in Remedios te geraken. Maar Raul wist nog wel een taxichauffeur die dat voor 50 CUC kon doen. Gefixt! Na nog meer afzetterij en de mededeling dat we ons hostel uit moesten omdat er gasten waren die meer betaalden, had ik het helemaal gehad. Alweer. Gelukkig had Thomas gisteren al contact gelegd met Olga, van twee blokken verder. Wat een lief mens! Olga, de redster van de eer van Santa Clara.
Dag 17 - Het lijkt wel oorlog
Ondanks dat we 5 minuten te vroeg waren, riep onze taxichauffeur opgelucht dat hij twijfelde of we nog wel kwamen opdagen. Hier in Cuba is men toch nog redelijk van de tijd. Vreemd. Om half twee 's middags arriveerden we in het - normaalgesproken uitgestorven - Remedios, een klein stadje op een uurtje rijden van Santa Clara. Echter, eens per jaar - op kerstavond - kun je over de koppen lopen. Vandaag dus. Want hier vinden vanavond de Parrandas plaats, een gigantisch vuurwerkfeest. Het vindt zijn oorsprong in de achttiende eeuw, toen een nietsvermoedende dominee de kinderen van de stad wat vuurwerk gaf om aandacht te trekken voor de kerstvieringen. Driehonderd jaar later strijden de twee wijken van de stad, El Carmen en San Salvador, om de eer van het mooiste vuurwerk. Het enorm grote geschut wordt van stal gehaald. 50.000 handgemaakte vuurpijlen, waar men 7 maanden aan heeft gewerkt. Hoe ze ze aansteken? Gewoon, nonchalant met hun sigaartje. Waar? Gewoon, midden in de mensenmassa. Dat sommige pijlen pas knallen als ze alweer neervallen in het publiek, tsja, dat is jammer. Maar normaal, verzekerden de Cubanen me. Thomas vond het het einde. Hij stond de vuurzee joelend en met tranen in zijn ogen te aanschouwen. Ik was totaal over de zeik en liep te tieren in het Nederlands. Gelukkig was het ontzettend gezellig met Phil, Ron, Raul en hun Italiaanse vrienden Mirko en Sonia. Omdat de Parrandas bekend staan als 'het beste feest van de Cariben' had ik na het vuurwerk (dat helaas bijna de hele avond aanhield) gehoopt op een spetterend dansfeest. Helaas. Het enige dat deze avond ons nog opleverde was het verlies van een iPhone (Phil), een portemonnee (Thomas) en een goed humeur (Lisa). Wat was ik blij dat het ein-de-lijk half zes in de ochtend was. Taxi!
Dag 18 - De minst memorabele Kerst ooit
Bij het ochtendgloren zaten Thomas en ik - zonder slaap - alweer in de bus. Deze bracht ons naar het regenachtige en lelijke Matanzas. Bij het uitstappen hadden we gelijk alweer te maken met een hostelplakker. Wij vonden het allemaal wel gezegend, na 30 uur wakker te zijn geweest en 10 uur niet fatsoenlijk te hebben gegeten. We namen de kamer en trokken meteen vermoeid het centrum van Matanzas in. Thomas wilde internetten om zijn betaalpas te laten blokkeren, maar bij het internetcafe bleken de internetkaarten op. En dat betekent in Cuba - heel simpel - geen internet. We wachtten onder het afdakje tot de ergste regen voorbij was. "Hart voor de klant", hakkelt Thomas ineens in gebroken Nederlands. Ik kijk voor me en zie mijn universiteitsbus uit Utrecht voorbij rijden. Die hebben ze na een paar jaren trouw dienstverband dus ook mooi op de boot naar Cuba gezet. Na de lunch zijn we gauw teruggegaan naar onze casa om eindelijk onze roes uit te slapen. Vrolijk kerstfeest!
Dag 19 - Barbie en de zaklamp
Vol goede moed togen we vandaag naar het reisbureau van Matanzas, maar de vrouw achter de balie had alleen uitstapjes in het assortiment. Over Matanzas wist ze niets. We trokken op aanraden van onze Lonely Planet naar het fort San Severino, gebouwd door slaven. Onderweg pikten we de eveneens Duitse Markus op. Op het fort was een huwelijk gaande, dus konden we niet bij de tentoonstelling over de slaven. Maar onze gids - hooggehakt, geblondeerd haar en nepnagels - zou wel het een en ander vertellen en laten zien. Barbie ratelde haar standaard verhaaltje, en ik vertaalde het voor de jongens. "Heeft iemand een zaklamp?" vroeg ze toen we in een pikdonkere ruimte aankwamen. Dit bleek de dodencel te zijn, waar revolutionairen de nacht doorbrachten alvorens ze naar de fusilladeplaats werden vervoerd. Markus bood aan met mijn fototoestel te flitsen, zodat we een glimp konden opvangen van de ruimte. Creepy plek! Ik was enigszins teleurgesteld toen de rondleiding alweer op zijn eind liep, zonder dat ik iets van het slavenverleden gezien had. Toen we afscheid namen van de gids fluisterde ze me toe: "Markus heeft net in de dodencel een foto gemaakt. Ik heb jullie verteld dat foto's maken 3 CUC extra kost." Mijn mond viel open van verbazing. "Omdat jij geen zaklamp geregeld had!" brieste ik. Ik gebaarde de jongens weg te gaan. Toen ik omkeek, zag ik Barbie nog even wankelen op haar hakjes. "Geeft niks, vergeet het", zei ze met haar nepste glimlach. Het cijfer voor de gemiddelde Cubaan kelderde weer met 3 punten. We liepen gelijk door naar het busstation om tickets te reserveren. "Naar Havana. Morgenochtend. De allereerste bus die u heeft."
Dag 20 - Thuiskomen in Havana
Wat waren we blij toen we aan het eind van de ochtend in de hoofdstad aankwamen. Maar wat was het warm! Van Magnolia kregen we een dikke knuffel. Thomas en ik trokken er meteen op uit om een bezoekje te brengen aan het Museo del Ron, oftewel het Rummuseum. Eindelijk geen pennen of soldatenpakjes, maar een museum waar goed over was nagedacht. We genoten ook zo van het slenteren door het doolhofachtige centrum. Wat een wereld van verschil met Matanzas. In het hostel ontmoetten we Juliet, een veganistische Nieuw-Zeelandse met hippiehaar en hippiesieraden. Zij was al vier jaar non-stop aan het reizen. Wow! Thomas en ik deden mee in de veganistische stijl en we vonden zowaar een cafe waar we heerlijke salade, gefrituurde bananen en malanga aten.
Dag 21 - Wat een leven: strandpolitie in Cuba
Onze laatste volle dag in Cuba. We kozen voor het stadsstrand Santa Maria del Mar. Tenminste, het werd een stadsstrand genoemd. Ik had me een voorstelling gemaakt van een te klein grauw strandje met te veel toeristen. Maar wat een verrassing! Santa Maria del Mar was net een tropische ansichtskaart. Ik heb wel een uur in mijn eentje in de zee liggen dobberen, terwijl Thomas op de tassen paste. Het water was lauw en kristalhelder, terwijl de golven in het felle zonlicht schitterden. Toen Thomas even later ging zwemmen, kwam een Cubaanse politieagent voorzichtig poolshoogte nemen. Ik vroeg hem waarom hij in hemelsnaam een dikke trui onder zijn uniform droeg. "Het is wat frisjes", zei hij. 27 graden! Daarna ging het gespreksonderwerp uiteraard over de liefde. Ik had niet anders verwacht van een latino. "Maar de Cubaanse vrouwen blijven de beste", zei hij stoer. Ik dacht aan de strakke roze leggings die ze hier dragen, waarin je standaard alle rolletjes kunt tellen. "Waarom?" Een vraag die ik beter niet had kunnen stellen. De politieagent begon uitgebreid op te scheppen over zijn escapades. Ik vermoed dat hij dat zo elke dag deed. Het is wat, leven als strandpolitie in Cuba. Eenmaal thuis bleek ik toch wel erg verbrand. Stomme politieagent!
Dag 22 - Souvenirs
De laatste dag in Havana was bestemd voor het vinden van de beste souvenirs. We ontdekten per toeval een enorme westerse buurt die stikte van de toeristen. Er speelde een Cubaans bandje en ik werd gelijk enthousiast. Ze stopten met spelen, zodat ze zich allemaal even konden voorstellen aan me. Ik kocht een cd'tje voor mama. Leuk, een souvenir met een verhaal! Voor de laatste keer de vervallen Malecon afgelopen. Over 24 uur sta ik alweer in de Hollandse sneeuw. Afscheid genomen van de hostelgangers, en daarna 4 uur gespendeerd op het vliegveld. Thomas vertelde honderuit over zijn andere reisavonturen en ik heb mijn wensenlijstje weer flink aangevuld. China, Canada, Marokko, Indonesie, Nepal, Peru, Bolivia. Wensen genoeg. Maar mijn grootste wens kwam een paar uur later alweer in vervulling. Mijn lieve mupke knuffelen op Schiphol en terugkijken op een geslaagde rondreis op de voormalige #1 van mijn bucketlist.
Santa Clara is een interessante stad. Niet zozeer om de bezienswaardigheden, maar om de heftige geschiedenis die er heeft gewoed. In december 1958 raakten de revolutionairen onder leiding van Che Guevara slaags met het leger van Batista. De façade van Hotel Santa Clara libre werd doorzeefd met kogels, en dat is nog altijd te zien. Imposant. Che Guevara slaagde er uiteindelijk in de stad uit de handen van Batista te bevrijden. Daarvoor heeft hij uiteindelijk zijn eigen mausoleum gekregen in de stad. Thomas en ik gingen er op bezoek. Naast pennen en pyjama's waren er deze keer ook foto's uit Che's jeugd. Verrassend. Omdat we morgen een goedkope taxi wilden delen, zijn we op het centrale plein van Santa Clara toeristen gaan aanspreken. We troffen al gauw twee gekke Canadezen, Phil en Ron, en hun nog gekkere Cubaanse vriend, Raul. De Cubaan begon bijna te springen van enthousiasme toen we vertelden dat wij ook naar het vuurwerkfeest in Remedios gingen. De gemiddelde toerist betaalt tot wel 120 CUC om in Remedios te geraken. Maar Raul wist nog wel een taxichauffeur die dat voor 50 CUC kon doen. Gefixt! Na nog meer afzetterij en de mededeling dat we ons hostel uit moesten omdat er gasten waren die meer betaalden, had ik het helemaal gehad. Alweer. Gelukkig had Thomas gisteren al contact gelegd met Olga, van twee blokken verder. Wat een lief mens! Olga, de redster van de eer van Santa Clara.
Dag 17 - Het lijkt wel oorlog
Ondanks dat we 5 minuten te vroeg waren, riep onze taxichauffeur opgelucht dat hij twijfelde of we nog wel kwamen opdagen. Hier in Cuba is men toch nog redelijk van de tijd. Vreemd. Om half twee 's middags arriveerden we in het - normaalgesproken uitgestorven - Remedios, een klein stadje op een uurtje rijden van Santa Clara. Echter, eens per jaar - op kerstavond - kun je over de koppen lopen. Vandaag dus. Want hier vinden vanavond de Parrandas plaats, een gigantisch vuurwerkfeest. Het vindt zijn oorsprong in de achttiende eeuw, toen een nietsvermoedende dominee de kinderen van de stad wat vuurwerk gaf om aandacht te trekken voor de kerstvieringen. Driehonderd jaar later strijden de twee wijken van de stad, El Carmen en San Salvador, om de eer van het mooiste vuurwerk. Het enorm grote geschut wordt van stal gehaald. 50.000 handgemaakte vuurpijlen, waar men 7 maanden aan heeft gewerkt. Hoe ze ze aansteken? Gewoon, nonchalant met hun sigaartje. Waar? Gewoon, midden in de mensenmassa. Dat sommige pijlen pas knallen als ze alweer neervallen in het publiek, tsja, dat is jammer. Maar normaal, verzekerden de Cubanen me. Thomas vond het het einde. Hij stond de vuurzee joelend en met tranen in zijn ogen te aanschouwen. Ik was totaal over de zeik en liep te tieren in het Nederlands. Gelukkig was het ontzettend gezellig met Phil, Ron, Raul en hun Italiaanse vrienden Mirko en Sonia. Omdat de Parrandas bekend staan als 'het beste feest van de Cariben' had ik na het vuurwerk (dat helaas bijna de hele avond aanhield) gehoopt op een spetterend dansfeest. Helaas. Het enige dat deze avond ons nog opleverde was het verlies van een iPhone (Phil), een portemonnee (Thomas) en een goed humeur (Lisa). Wat was ik blij dat het ein-de-lijk half zes in de ochtend was. Taxi!
Dag 18 - De minst memorabele Kerst ooit
Bij het ochtendgloren zaten Thomas en ik - zonder slaap - alweer in de bus. Deze bracht ons naar het regenachtige en lelijke Matanzas. Bij het uitstappen hadden we gelijk alweer te maken met een hostelplakker. Wij vonden het allemaal wel gezegend, na 30 uur wakker te zijn geweest en 10 uur niet fatsoenlijk te hebben gegeten. We namen de kamer en trokken meteen vermoeid het centrum van Matanzas in. Thomas wilde internetten om zijn betaalpas te laten blokkeren, maar bij het internetcafe bleken de internetkaarten op. En dat betekent in Cuba - heel simpel - geen internet. We wachtten onder het afdakje tot de ergste regen voorbij was. "Hart voor de klant", hakkelt Thomas ineens in gebroken Nederlands. Ik kijk voor me en zie mijn universiteitsbus uit Utrecht voorbij rijden. Die hebben ze na een paar jaren trouw dienstverband dus ook mooi op de boot naar Cuba gezet. Na de lunch zijn we gauw teruggegaan naar onze casa om eindelijk onze roes uit te slapen. Vrolijk kerstfeest!
Dag 19 - Barbie en de zaklamp
Vol goede moed togen we vandaag naar het reisbureau van Matanzas, maar de vrouw achter de balie had alleen uitstapjes in het assortiment. Over Matanzas wist ze niets. We trokken op aanraden van onze Lonely Planet naar het fort San Severino, gebouwd door slaven. Onderweg pikten we de eveneens Duitse Markus op. Op het fort was een huwelijk gaande, dus konden we niet bij de tentoonstelling over de slaven. Maar onze gids - hooggehakt, geblondeerd haar en nepnagels - zou wel het een en ander vertellen en laten zien. Barbie ratelde haar standaard verhaaltje, en ik vertaalde het voor de jongens. "Heeft iemand een zaklamp?" vroeg ze toen we in een pikdonkere ruimte aankwamen. Dit bleek de dodencel te zijn, waar revolutionairen de nacht doorbrachten alvorens ze naar de fusilladeplaats werden vervoerd. Markus bood aan met mijn fototoestel te flitsen, zodat we een glimp konden opvangen van de ruimte. Creepy plek! Ik was enigszins teleurgesteld toen de rondleiding alweer op zijn eind liep, zonder dat ik iets van het slavenverleden gezien had. Toen we afscheid namen van de gids fluisterde ze me toe: "Markus heeft net in de dodencel een foto gemaakt. Ik heb jullie verteld dat foto's maken 3 CUC extra kost." Mijn mond viel open van verbazing. "Omdat jij geen zaklamp geregeld had!" brieste ik. Ik gebaarde de jongens weg te gaan. Toen ik omkeek, zag ik Barbie nog even wankelen op haar hakjes. "Geeft niks, vergeet het", zei ze met haar nepste glimlach. Het cijfer voor de gemiddelde Cubaan kelderde weer met 3 punten. We liepen gelijk door naar het busstation om tickets te reserveren. "Naar Havana. Morgenochtend. De allereerste bus die u heeft."
Dag 20 - Thuiskomen in Havana
Wat waren we blij toen we aan het eind van de ochtend in de hoofdstad aankwamen. Maar wat was het warm! Van Magnolia kregen we een dikke knuffel. Thomas en ik trokken er meteen op uit om een bezoekje te brengen aan het Museo del Ron, oftewel het Rummuseum. Eindelijk geen pennen of soldatenpakjes, maar een museum waar goed over was nagedacht. We genoten ook zo van het slenteren door het doolhofachtige centrum. Wat een wereld van verschil met Matanzas. In het hostel ontmoetten we Juliet, een veganistische Nieuw-Zeelandse met hippiehaar en hippiesieraden. Zij was al vier jaar non-stop aan het reizen. Wow! Thomas en ik deden mee in de veganistische stijl en we vonden zowaar een cafe waar we heerlijke salade, gefrituurde bananen en malanga aten.
Dag 21 - Wat een leven: strandpolitie in Cuba
Onze laatste volle dag in Cuba. We kozen voor het stadsstrand Santa Maria del Mar. Tenminste, het werd een stadsstrand genoemd. Ik had me een voorstelling gemaakt van een te klein grauw strandje met te veel toeristen. Maar wat een verrassing! Santa Maria del Mar was net een tropische ansichtskaart. Ik heb wel een uur in mijn eentje in de zee liggen dobberen, terwijl Thomas op de tassen paste. Het water was lauw en kristalhelder, terwijl de golven in het felle zonlicht schitterden. Toen Thomas even later ging zwemmen, kwam een Cubaanse politieagent voorzichtig poolshoogte nemen. Ik vroeg hem waarom hij in hemelsnaam een dikke trui onder zijn uniform droeg. "Het is wat frisjes", zei hij. 27 graden! Daarna ging het gespreksonderwerp uiteraard over de liefde. Ik had niet anders verwacht van een latino. "Maar de Cubaanse vrouwen blijven de beste", zei hij stoer. Ik dacht aan de strakke roze leggings die ze hier dragen, waarin je standaard alle rolletjes kunt tellen. "Waarom?" Een vraag die ik beter niet had kunnen stellen. De politieagent begon uitgebreid op te scheppen over zijn escapades. Ik vermoed dat hij dat zo elke dag deed. Het is wat, leven als strandpolitie in Cuba. Eenmaal thuis bleek ik toch wel erg verbrand. Stomme politieagent!
Dag 22 - Souvenirs
De laatste dag in Havana was bestemd voor het vinden van de beste souvenirs. We ontdekten per toeval een enorme westerse buurt die stikte van de toeristen. Er speelde een Cubaans bandje en ik werd gelijk enthousiast. Ze stopten met spelen, zodat ze zich allemaal even konden voorstellen aan me. Ik kocht een cd'tje voor mama. Leuk, een souvenir met een verhaal! Voor de laatste keer de vervallen Malecon afgelopen. Over 24 uur sta ik alweer in de Hollandse sneeuw. Afscheid genomen van de hostelgangers, en daarna 4 uur gespendeerd op het vliegveld. Thomas vertelde honderuit over zijn andere reisavonturen en ik heb mijn wensenlijstje weer flink aangevuld. China, Canada, Marokko, Indonesie, Nepal, Peru, Bolivia. Wensen genoeg. Maar mijn grootste wens kwam een paar uur later alweer in vervulling. Mijn lieve mupke knuffelen op Schiphol en terugkijken op een geslaagde rondreis op de voormalige #1 van mijn bucketlist.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
