Zelfs in mijn dromen zie ik boerenkool

Dag 45 - Lome dag in de zon

Vandaag heb ik niet veel uitgespookt. Samen met Merette, Annieck en Paul op de patio in het zonnetje gegeten en onze wekelijkse route langs de supermarkt en wasserette afgelegd. Met Merette heb ik ´s avonds de kokkin uitgehangen: we hebben een heerlijke zelfgemaakte pizza op.

Dag 46 - Hasta abajo

Uiteraard was het geen probleem dat we vanmorgen veel te laat bij Villa Ticca waren, vanwege de zeer onvoorspelbare bussen. Negen van de tien keer zitten we al in de bus als de buschauffeur of busjongen ineens bedenkt dat de bus toch niet naar onze halte gaat. In het begin vond ik dat wel grappig, maar op den duur wordt het irritant. Bij Villa Ticca werkt deze week ook Pascal, die dezelfde woonplaats heeft als Merette en ik. Wat is de wereld toch klein! ´s Avonds hadden Merette en ik onze eerste reggaetondansles. Onze leraar - gemillimeterd haar met achter twee lange vlechten - was erg weg van zichzelf. De muziek was heerlijk om op de dansen, maar het was wel heel intensief. ´s Avonds Ecuatoriaans gekookt met Yekcoj. Empanadas, heerlijk!

Dag 47 - De hygiëne is ver te zoeken

Met kokkin Mary naar de markt geweest om inkopen te doen voor Villa Ticca. Het is een gigantische overdekte markt. Op elke vierkante meter is afval te vinden en het vervuilde water stroomt over de straat. Het vlees wordt er niet gekoeld. Ik stond verbaasd te kijken hoe de marktkoopman met zijn handen in een rauwe kip zat, en vervolgens met diezelfde handen weer ons wisselgeld aanbood. We trekken trouwens heel wat bekijks. Toeristen komen hier niet. Ook hier hebben we iemand zien struikelen, omdat hij zijn ogen zo op ons gefixeerd had. Lachen! Omdat Ecuador vandaag al om 16:00 uur moest voetballen en de partij in ons eigen Quito plaatsvond, zijn we eerder van Villa Ticca weggegaan om files te voorkomen. Met Annieck ben ik in onze Ecuatoriaanse voetbalshirts ons teampje wezen aanmoedigen. Op straat kregen we heel veel leuke reacties, waaronder: ¨Que lindas Ecuatorianas!¨ (Wat een knappe Ecuatorianen!). Zittend op een lege bierkrat hebben we flink staan schreeuwen en joelen, maar verder dan 1-1 tegen Argentinië kwamen we niet.

Dag 48 - Bengeltjes

Deze week help ik voor het eerst mee in de klas van Marlene. De kids waren erg lief, maar zodra Marlene even de klas uit was, begonnen ze de boel op stelten te zetten. In de pauze ben ik snel teruggerend naar mijn eigen engeltjes. In de middag kwamen de scholieren. Ik heb gevoetbald met de jongens en wat gekletst met de grotere meiden. ´s Avonds weer sneakers aan en naar de reggaetonles. We kregen een choreografie, maar die had meer weg van hiphop. Omdat Merette dat al jaren doet, was er voor haar niet heel veel aan. Dan maar reggaeton leren dansen op de Ecuatoriaanse manier: gewoon in de discotheek.

Dag 49 - Al bijna een Ecuatoriaanse juf

Omdat juf Jenny er vanmorgen niet was, werd ik gevraagd om voor haar klas te staan. Gelukkig ken ik ´mijn´ (b)engeltjes inmiddels een beetje, en ik hield ze - tot mijn verbazing - prima onder controle. Ik heb met ze gezongen, hun tussendoortje laten eten en ze pauze laten houden. Glunderend van trots kwam ik de klas uit. ´s Middags kregen we bezoek van Eduardo van de andere Villa Ticca in Peguche en zijn collega David, die onze leeftijd heeft. Het was gezellig met de mannen. Na twee weken met een team van elf vrouwen is het ook wel eens fijn om gesprekken te horen die niet over nagellak gaan. ´s Avonds zijn Merette en ik naar het salsafeest van onze dansschool gegaan. De donkere dansleraren vormen samen een hechte vriendengroep en dat was goed te zien tijdens hun Zumba-demonstratie, waaraan ook wij mochten deelnemen. Ze hadden de grootste lol, terwijl ze de moeilijkste danspassen deden. Erg leuk om te zien!

Dag 50 - Heftige verhalen

Vandaag was het tijd voor huisbezoek. Met Villa Ticca´s directrice Paola, Eduardo, David, Merette en Annieck vier huizen van de families van Villa Ticca-kinderen gezien. Het was op vier verschillende manieren heel indrukwekkend. In een huis konden we niet eens rechtop staan. Een ander huis was meer een garagebox. Een moeder woonde daar met haar vier kinderen, waarvan er een tumoren in de buik en leukemie heeft. Omdat al het geld naar de behandelingen gaat, is er amper geld voor eten. Toen we de moeder wat rijst, melk, suiker en olie gaven, deelde ze ons huilend mee dat ze vanavond weer kon eten. Zo heftig is dat! Je voelt je dan heel machteloos. Terwijl deze vrouw haar kinderen niet elke dag te eten kan geven, maken wij ons druk om een gebroken nagel of een trein die vijf minuten te laat is. Ongelofelijk! ´s Avonds ben ik met Merette, Annieck, Paul, Yekcoj en zijn collega´s op stap geweest. De bar was mij te westers, maar gezellig was het zeker.

Dag 51 - Onder de eucalyptusbomen

Slechts een uurtje te laat was ´ie vanmorgen: Yekcoj. Met zijn vieren zijn we naar het enorme Parque Metropolitano geweest, dat bestaat uit heel veel eucalyptusbomen, grote grasvelden en prachtige vergezichten over de stad. Eindelijk eventjes weg van de uitlaatgassen! De hele dag hebben we er met zijn vieren gelegen. Eten, muziek, leuke gesprekken: meer heb je er niet nodig. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik dacht aan mijn terugkeer naar Nederland. Kon ik maar voor eeuwig in Parque Metropolitano blijven rondhangen.

Dag 52 - Het midden van de wereld (nou ja, bijna dan)

Ecuatorianen zijn, zoals ik al eerder schreef, heel behulpzaam. Ook al kennen ze de weg niet, ze willen je toch heel graag helpen. Dat is precies de reden waarom we vanochtend bijna een uur stonden te wachten op een bus die niet bestond. Na wat omzwervingen en stikkend hete trolleybussen, kwamen we dan aan bij het midden van de wereld: de evenaar! Er is een groot park om het hele gebeuren gebouwd. Je vindt er marktjes, terrasjes en live muziek. Een beetje jammer dat men er later - met preciezere berekeningen - achter kwam dat de evenaar een paar honderd meter de andere kant op lag. Maar wat maakt het ook uit, de sfeer is er top! In de bus terug waren we net stand-up comedians. Het leek wel alsof de hele bus aan onze lippen hing. Nou ja, we praatten nogal hard en ook nogal Nederlands. Hen valt niks te verwijten. ´s Avonds met de drie meiden en met Paul naar The Hangover III geweest. Wat een lachen film! Ook leuk: hier lacht men veel uitbundiger in de bioscoop dan in Nederland.

Dag 53 - Smog en koeienmaag

De bus besloot vanochtend weer een andere route te rijden en ons boven op een berg af te zetten. We waren weliswaar weer veel te laat, maar het leverde ons wel een prachtig uitzicht over Quito op. Helaas ligt er een dikke, beige laag als een deken over de metropool. Vervuiling is een van de grootste problemen van Quito, en rond deze tijd is het niet al te best. Een local vertelde me dat het de komende maanden alleen maar erger wordt, omdat het weer droger is. Op straat zie je ook steeds meer mensen met mondkapjes verschijnen en ook als een bus vlakbij optrekt, kun je beter je luchtwegen beschermen. Bij Villa Ticca hebben we vandaag weer hard gewerkt. Merette en ik hebben de hele dag met onze handen in het sop gestaan. Als lunch kregen we soep met koeienmaag. Op zich ben ik de moeilijkste niet meer wat eten betreft, maar nu had ik het wel echt gehad met het Ecuatoriaanse voedsel. Al vier weken heb ik last van mijn buik en het komt me de strot uit. En als ik denk aan boerenkool, Unox-knakworstjes of worstenbroodjes, loopt me het water in de mond.

Dag 54 - Een pick-up vol boodschappen

Ruim twee uur zijn Mary, Merette, Annieck en ik vanochtend zoet geweest op de markt. We kochten voor vijftien dagen voedsel voor honderd man. We hebben alles in een fikse pick-uptruck gesjouwd en zijn - zittend op zakken rijst - teruggereden naar Villa Ticca. Drie blanke meiden trekken hier veel bekijks. Als ze dan ook nog in een pick-up zitten, is het een wereldwonder, lijkt het wel.

Dag 55 - Paul, bedankt voor die knakworstjes

Weer leuk gespeeld met de kids vandaag. Helaas sloeg al gauw de buikpijn toe. Een siësta haalde ook niet veel uit. We zijn eerder weggegaan en ik heb de dokter laten komen. Hij was een uurtje te laat en ratelde als een malle, maar ik kon alles meekrijgen. Daarna kwam Paul met zijn geschenk uit de hemel: hij had Unox-knakworstjes in huis en ik mocht ze eten. Yekcoj was bij ons over de vloer en keek nogal verbaasd op toen ik stond te springen, omdat ik zojuist een knakworst had gegeten. Als niet-Nederlander is het gewoon niet mogelijk de waarde van een Unox-knakworst te kennen.

Dag 56 - Zelfdokteren

In Nederland ga je naar de dokter om te zien wat je mankeert. Je krijgt een recept mee naar huis, neemt je pillen en wordt weer beter. Deze logica kent men in Ecuador niet. Ik ben vandaag de hele dag op pad geweest met Merette en Pablo van de talenschool om uit te vogelen wat er nu met me aan de hand was. Eerst moest ik een testje kopen in de apotheek, om deze vervolgens af te leveren bij een laboratorium. Toen ik er na een uur wachten terugkwam voor de uitslag, bleek de test niet goed. Hetzelfde ritueel herhaalde zich. Na een paar uur kwam ik de uitslag ophalen. Deze moest ik via de telefoon doorgeven aan de dokter. Helaas was deze de hele avond niet bereikbaar. Pas de volgende dag kregen we hem te pakken, waarop hij mededeelde dat ik een infectie heb, maar die alleen kan verhelpen door anders te eten: geen zuivel en vetten meer, wel veel groenten en fruit. Daar heb je dan een hele dag aan besteed. In Nederland zou dat echt ondenkbaar zijn. Ach ja, go with the flow. ´s Avonds met Merette en Annieck weer het salsafeest bezocht. De sfeer was er nog beter dan vorige week. Mijn Spaans ging zo lekker dat ik uren heb zitten kletsen met een stel Ecuatorianen. Zelfs grappen maken in het Spaans lukt nu. En er werd ook nog smakelijk om gelachen, haha.

Dag 57 - Dag Villa Ticca

De laatste dag bij Villa Ticca is aangebroken. We hebben de foto´s die we van de kinderen hebben gemaakt aan ze uitgedeeld. Zo leuk om die glimlachjes op hun gezichten te zien! Heb mijn bengels ook nog even lekker geknuffeld. Het is een heel raar idee dat ik ze nooit meer zal zien. Nadat we onze handpalm hadden vereeuwigd op de Villa Ticca-muur, kregen Annieck, Merette en ik allerlei knutselwerkjes van de kinderen. Merette kreeg nog een spontane kus op de mond van kleine Awki. Zo lief! De kids waren ook erg te spreken over onze taart. We hebben nog voor een laatste keer meegeholpen met de lunch en buitengespeeld. Toen werden de kinderen één voor één opgehaald. Gelukkig wilden ze allemaal nog even knuffelen. Que les vaya bien, niños!