Felgekleurde poncho's en mannen met vlechten

Dag 58 - Afdingen tussen de indianen

Au! Onze vorige stapavond was zo gezellig, dat we er vanmorgen toen de wekker ging, pas twee uurtjes slaap op hadden zitten. Toch stapten we met een goed humeur de bus in. Onze eigen reis is begonnen! Leonie, die de eerste vier weken met ons reisde, was onverwacht terug en vergezelde ons naar Otavalo. Dit stadje wordt voornamelijk bevolkt door indianen. Vrouwen dragen witte tunieken met lange zwarte rokken. De dikke glanzende lange haren van de indianenmannen worden samengebonden in kleurige linten. En dat vaak terwijl ze er jeans en sneakers onder dragen. Merette, Leonie en ik raakten steeds meer op dreef met het afdingen op de grote wekelijkse indianenmarkt. Soms kregen we een product voor eenderde van de oorspronkelijke prijs. En ja, dat werkt verslavend. Met grote gevulde tassen keerden we terug naar ons hostel, Doña Esther, dat gerund wordt door aardige Nederlanders. Het eten was er perfect: romige tomatensoep, Franse uiensoep... Dat was precies was we even nodig hadden.

Dag 59 - Inti Raymi

Vandaag zouden we op sleeptouw genomen worden door local Eduardo, die we bij Villa Ticca ontmoetten. Helaas functioneerde de wifi niet en konden we niets afspreken, waardoor we zelf maar de local probeerden uit te hangen. Inmiddels waren alle toeristen allang uit Otavalo vertrokken. Als enige blanken trotseerden Merette en ik de zondagmarkt. Twee stoere latino's (lees: zonnebrilletje, rozenkransketting, maar mét lange vlechten) stonden een tijdje te loeren en wilden de rest van de middag wel met ons doorbrengen, maar dat leek ons niet zo'n strak plan. Hoewel Merette zich heel beroerd voelde, zijn we 's avonds toch op stap geweest om het volksfeest Inti Raymi te vieren. Men viert de zonnestilstand door alsmaar op hetzelfde deuntje in rondjes te dansen. Het lijkt een beetje op carnaval. Verkleed? Check. Dronken mensen? Check. Live muziek? Check. Doorgaan tot je niet meer kan? Check.

Dag 60 - Dronken indianen

Vanochtend aten we ons ontbijt van de markt op het mooie Plaza Simon Bolívar. Eindelijk kregen we contact met Eduardo en voerde ik mijn eerste Spaanse telefoongesprek. Trots! Vlak naast Otavalo ligt Peguche, een indianendorp waar de tweede Villa Ticca gevestigd is. De receptioniste van ons hostel tipte ons over een vogelshow, die een aantal kilometers verderop in de bergen zou plaatsvinden. Een dik uur verder en twaalf dollar lichter stonden we voor een gesloten deur. Balen! Daarop besloten we maar het piepkleine Peguche te verkennen. Er was door Inti Raymi gelukkig genoeg te zien. De ene indiaan parkeerde zijn auto midden op de weg, de volgende kwam er tegenaan plassen. Ook hier kennen ze alcohol. Vlak voordat we onze oogjes wilden sluiten, ontdekten we dat we gezelschap hadden in onze slaapkamer. We dachten ondertussen dat we wel wat gewend waren, maar we hebben weer hysterisch gegild. Ditmaal om Perry de Schorpioen.

Dag 61 - Knuffelen met de indianenkindjes

Omdat Perry 'm vannacht gesmeerd was, hebben we vanochtend alle tassen ondersteboven gekieperd. Niks gevonden uiteraard. Daarna zijn we een dagje mee gaan kijken bij Villa Ticca. Ik had verwacht dat de kinderen hier wat geslotener zouden zijn, maar niets was minder waar. De stoere jongetjes met lange vlechten klampten zich meteen aan ons vast. Het 'vliegtuigje spelen' viel erg in de smaak, dus na deze middag had ik er gelijk een fikse work-out op zitten. 's Middags hadden we nog tijd om te lunchen op het balkon van een gezellig restaurantje. Het uitzicht over het marktplein Plaza de Ponchos en de dikke hamburger maakten mijn humeur helemaal goed. Ook de terugrit naar Quito was flink genieten. Zonnetje, muziek, steeds wisselende uitzichten. Meer heb je niet nodig. In Quito zijn we herenigd met Paul (van de Unox-knakworstjes) en hebben we met zijn drieën bij de Mexicaan gegeten. De porties waren zo buitenproportioneel dat we er haast buikpijn van kregen, maar lekker was het wel.