De laatste momenten van Ecuador

Dag 75 - Afscheid van het feestparadijs

Vandaag was onze laatste dag in Montañita. Drieënhalf uur later dan afgesproken kwam Rogger ons uitzwaaien, samen met Jonathan. Nadat we dikke knuffels en kussen kregen, we een plekje hadden bemachtigd en de jongens al zwaaiend achter de bus aanrenden, beseften we pas dat onze tijd in Montañita er echt op zat. Met een betraand gezicht kwamen we in het mooie, maar stormachtige Puerto López. Een paar aardige locals hielpen ons de weg naar het hostel te vinden, zodat we even later onbezorgd van Colombiaans eten zaten te genieten.

Dag 76 - Walvissen

Na slechts een paar uurtjes slaap hebben we op de valreep een tour kunnen regelen. Met een groep van ongeveer vijftien Zuid-Amerikanen stapten we in een gammel bootje om walvissen te zien en het bijzondere Isla de la Plata te bezichtigen. Ooit een vliegende walvis mogen bewonderen? Ik wel, en het was echt prachtig. Wat een gevaartes! Ook Isla de la Plata beschikte over een prachtige variatie aan wildlife: fregatvogels, Jan van Genten met blauwe pootjes en zeeschildpadden. Even later zwommen we tussen een grote school clownsvissen. 's Avonds kregen we in een restaurantje aan de boulevard de heerlijkste steak ooit, met friet, rijst, ei en groenten. Slechts vijf dollar moest ik neertellen. Toen de sluitingstijd naderde, plofte de Colombiaanse ober naast ons neer aan tafel en mengde zich in ons gesprek. Lekker makkelijk! Later vonden we een knus strandtentje en trakteerde hij ons op een heerlijke cocktail.

Dag 77 - Het mooiste strand van Ecuador (maar dan in de regen)

Puerto López was vanmorgen onveranderd nat, modderig en chaotisch. Toch bleef de sfeer opperbest. Het was levendig op straat en de mensen lachten nog steeds. Merette en ik hebben het nationale park Los Frailes bezocht, dat beschermd natuurgebied is. Het bijbehorende strand wordt als het mooiste van Ecuador beschouwd. Helaas konden we door de regen en mist niet veel verder kijken dan tientallen meters. Met een tuktuk werden we later teruggebracht naar Puerto López. Echter, al gauw begon de motor te stotteren en even later stonden we stil langs de weg. Schouderophalend zei de jonge chauffeur dat hij het wel dacht te halen op deze tank. Er volgde een komisch gesprek met de jongeman. Al peinzend zei hij: 'Jullie komen dus uit Nederland. Dan zullen jullie wel met het vliegtuig zijn, niet? Met de bus is veel te lang.' Na een halfuurtje wachten was daar onze redding in nood: een vriend van de chauffeur, die met een jerrycannetje benzine aan kwam brommen. 's Avonds lagen we al in onze bedjes, toen Merette en ik ons bedachten dat we niet genoeg geld hadden om het hostel en de bus naar Quito de volgende ochtend te kunnen betalen. In Puerto López was slechts één bank. Met de fingers crossed (de kans dat je pintransactie in Ecuador lukt is ongeveer 20%) stonden we om middernacht bij de bank. Toen de biljetten uit de automaat kwamen gerold, hebben we staan springen van geluk.

Dag 78 - Lange busrit

Al glibberend door de modder met onze backpacks op onze nek renden we vanmorgen door Puerto López. Op het nippertje haalden we de bus. In twaalf uur reden we terug naar Quito, waar we 's avonds als vanouds genoten van een lekkere 'locro de queso' op Plaza Foch. Deze soep kaas, aardappel en avocado hadden we zo gemist! Ondertussen blijven liefdesverklaringen uit Montañita op onze telefoons binnenstromen.

Dag 79 - Voor de laatste keer uit in Quito

Eindelijk konden we wat slaap inhalen. Met een Zwitserse zijn Merette en ik vanmiddag naar de indianenmarkt van Parque El Ejido geweest, waar we de nodige souvenirs hebben ingeslagen. Met de vrolijke krullenbol Luis zijn we 's avonds voor het laatst wezen stappen in de hoofdstad. We hadden ons er ontzettend op verheugd, maar het viel een beetje tegen. Teveel gringo's en westerse muziek, als je het mij vraagt. Gelukkig liet Luis zijn latinohart spreken en danste midden op straat capoeira. Super!

Dag 80 - Afscheid van oud-Quito

Met onze brakke koppies stonden we vanmorgen op een busterminal aan de andere kant van de stad. Helaas was de laatste bus naar Mindo, een tropisch regenwoud met de prachtigste vogels, voor vandaag al vetrokken. We maakten rechtsomkeert en besloten het historische centrum van Quito voor de laatste keer te bezoeken. We werden verrast met een traditionele dansvoorstelling en een zonovergoten Plaza Grande. Ook in Parque El Ejido was de sfeer geweldig. We keken even bij een volleybalwedstrijd en werden er bij een theatervoorstelling uiteraard weer uitgepikt. Wanneer de vraag 'vind je Ecuador leuk?' gesteld wordt, hangen de Ecuatoriaanse koppies aan je lippen. 'Sí, me gusta muchísimo' (Ja, ik vind het echt superleuk) kun je dan het beste als antwoord geven. Je krijgt dan gegarandeerd tweehonderd big smiles, gelach en applaus. Me gusta muchísimo, had ik dat al gezegd?

Dag 81 - Voor alles is een laatste keer

Vanmorgenvroeg is de Tungurahua, een vulkaan bij Baños die sinds 1999 sliep, uitgebarsten. Een vriend die er in de buurt woont, werd uit zijn bed gedreund. Hij vertelde dat ze er altijd in angst leven. De twee gevaarlijkste vulkanen van Ecuador liggen op zeer korte afstand van zijn huis en zouden zijn stad compleet kunnen verwoesten. Door de as was het de vraag of ons vliegtuig morgen wel zou vertrekken. Merette en ik fantaseerden stiekem over een uitstel van een aantal weken. Voor het laatst deden we vandaag boodschappen bij de Amerikaanse supermarktketen. Boodschappen doen wordt heel anders als je je beseft dat alles voor de laatste keer is. De laatste keer dat de zuiveljongen naar je zwaait. De laatste keer dat je je verbaast over een pot Nutella die 11 dollar kost. De laatste keer dat jij bij de kassa met je kleingeld klungelt (pinnen kan niet; betalen met een biljet van twintig als je veertien dollar moet afrekenen evenmin). De laatste keer dat je je avocado's koopt bij dat arme vrouwtje op straat. 's Avonds hebben Merette en ik nog door het winkelcentrum gestruind en zijn we weer aangeschoven bij de Mexicaan voor een heerlijke wrap. Met Luis erbij hebben we ook ons laatste drankje op Plaza Foch gedronken. Nadat hij met zijn big smile voor ons zijn zelfgeschreven lied zong en ons dikke knuffels gaf, baalde ik echt dat we zo'n lieve amigo moeten achterlaten.

Dag 82 - Adiós mi lindo Ecuador!

Na wat gefacebook en gejammer, begonnen we vanochtend met het definitief inpakken van onze backpacks. Op de talenschool stond onze coördinator Veronica met tranen in haar ogen, toen we afscheid van haar namen. De ophaalservice bracht ons in anderhalf uur naar het vliegveld. We genoten extra van de laatste blikken op Quito. Tijdens het wachten vermaakten twee stoere latino's (lees: rozenkransketting, haartjes strak in de gel en vol tatoeages) ons met hun afscheidsritueel. Ze konden elkaar maar niet loslaten. Steeds renden ze terug naar elkaar op een manier die in All You Need Is Love niet zou misstaan. Onze Ecuatoriaanse buurman in het vliegtuig was ontzettend gezellig, en terwijl de rest allang in dromenland lag, lagen wij met zijn drieën dubbel om Mr Bean. Nadat we buurman hadden geknuffeld op Schiphol zagen we het laatste stukje Ecuador zo in de menigte verdwijnen. Au. Maar, op naar onze families en vrienden die al stonden te wachten! Iedereen was er en mama had een prachtig spandoek gemaakt. Na drie maanden niet van elkaars zijde afgeweken te zijn, moest ik nu ook afscheid nemen van Merette. Dat is gek! Natuurlijk ging mijn Ecuatoriaanse reggaeton-cd op de terugweg hard aan. Bijna niets doet je herinneringen weer zo opleven als muziek, dus dat werd een huilfestijn. Eenmaal thuis kregen we van Merettes ouders een heerlijk welkomstdiner. Het is nog nooit zo bizar geweest om weer in je eigen huis te zijn...

En nu...

Twee maanden later denk ik nog elk uur aan Ecuador. Het is tot nu toe de meest avontuurlijke, fantastische, gezellige en geweldige tijd van mijn leven geweest. Reizen naar dit land is zo'n ervaring. We hebben de meest adembenemende landschappen gezien, kennis mogen maken met fantastische dieren, ons Spaans enorm kunnen verbeteren, de benen uit ons lijf gedanst en niet onbelangrijk, sommige van onze beste vrienden mogen ontmoeten. Merette, dank je dat je zo'n geweldig reismaatje was! Ecuador, te amo. Hasta pronto!