Dwars door de Andes

Dag 62 - Einde van de wereld

Vandaag weer de backpack opgehesen om af te reizen naar Quilotoa. Op onze overstapplek in Latacunga werden we nog geïnterviewd door een groep schoolmeisjes: "Doe joe gave a pet?". Nadat ons interview was vastgelegd op de iPad, moest er ook nog een foto worden gemaakt. Vast leuk voor op Facebook. Ik heb met mijn verschijning ook nog wat winkelpersoneel doen schrikken. Tja, zo wit waren ze hun klanten waarschijnlijk niet gewend. De bus bracht ons verder naar Zumbahua, een echt indianendorp midden in de Andes. Gelukkig stond er gelijk een pick-uptruck voor klaar, die ons via een prachtige route tussen de lama's naar ons hostel in Quilotoa bracht. Het dorp leek wel uitgestorven en het was er ook akelig koud. In het hostel waren we de enige gasten, maar we kregen gezelschap van de negenjarige Sisa, het nichtje van de eigenaren. Zittend in de huiskamer onder een loeiende terrasverwarmer leerde ik haar Sudoku. Omdat er geen stromend water voorradig was in het dorp, stond er naast onze bedden een grote teil met water. Onder tien dikke dekens vielen we in slaap. Over back to basics gesproken.

Dag 63 - Smekende tienerjochies en struikelende toeschouwers

Door de grote hoogte (meer dan vijf kilometer) en de kou sliepen we vannacht slecht. In de ijskoude wind bezochten Merette en ik het kratermeer van Quilotoa, dat ongeveer 800 jaar geleden bij een vulkaanuitbarsting ontstond. Het water had een prachtige groene gloed. In anderhalf uur waggelden we naar beneden, waarbij we gezelschap kregen van enkele indianen en lama's. Ondertussen realiseerden we ons dat de enige bus die vandaag terugging naar de bewoonde wereld, al over een uur ging. Helemaal uitgeput kwamen we aan, maar we haalden het. En beloofden elkaar gelijk dat we geen bergen meer gingen beklimmen. Onderweg maakten we een tussenstop in de stad Latacunga, waar we gelijk verdwaalden. Na een uurtje te hebben rondgedoold, kwamen we terecht in een simpele lunchroom voor een slappe hap: warm brood met kaas. Al mokkend dwaalden we verder door Latacunga. Ik probeerde vrolijk te blijven, maar die zware backpack trok letterlijk en figuurlijk alle energie en al het goede humeur eruit. Gelukkig was daar ineens een groep tienerjongens, die ons volgde en uiteindelijk uitgeput - tja, Hollands looptempo, he? - vroeg of ze met ons op de foto mocht. Een beetje ongemakkelijk poseerden we met onze gigantische backpacks, totdat de voorbijganger naast ons over het stoepje struikelde, omdat hij zijn ogen zo op ons gefixeerd had. De rest van de (weer verkeerd) gelopen route hebben Merette en ik heel Latacunga bij elkaar gelachen. Eindelijk vonden we de bus richting Riobamba. Omdat deze bijna uit zijn voegen barstte, stelden de chauffeur en busjongen voor dat we voorin de cabine, bij hen, kwamen zitten. Een komisch gesprek over liefde (uiteraard), reizen en muziek volgde. Ze waren onder de indruk van onze Nederlandse Opposites. 's Avonds gingen we in Riobamba uit eten in een simpele pizzatent. Eerst kregen we een biertje van een groep veertigers. Daarna vroeg een mollige dertiger of we bij hem aan tafel wilden komen zitten. En dat terwijl je al stinkend van een intensieve dag een pizza zit te kanen in je campingoufit. Ecuatorianen...

Dag 64 - Net een filmset

Wat een lekkere stad is Riobamba. We hadden geluk met mooi weer. Thuis hadden we gepland met de trein naar Alausí te reizen, maar die bleek al twee jaar niet meer te bestaan. Dan maar met de bus! We maakten een tussenstop in Guamote, dat wel wat weg had van een western-filmset. Bij de Belgische organisatie Inti Sisa konden we onze tassen dumpen. Zo aardig! Onze lunch kochten we bij verschillende (verbaasd kijkende) verkopers en maakten we klaar bij Inti Sisa. De eigenaresse was ook nog zo lief om ons in de namiddag met haar pick-up naar de bus te brengen. Eenmaal aangekomen in Alausí bleek nergens een hostel te vinden, in verband met festiviteiten die dat weekend plaatsvonden. De kamer die we uiteindelijk vonden was buitensporig duur en stonk naar manege, maar ja, we hadden tenminste wel een dak boven ons hoofd. Ook met het zoeken van een restaurant wilde het niet echt lukken. We eindigden met veel rijst, vlees met botten en een beetje thee, maar betaalden maar drie dollar.

Dag 65 - Iets minder spectaculair dan verwacht

Vanmorgen zaten we al vroeg in de trein naar de Nariz del Diablo (Duivelsneus). Helaas was het reizen op het dak van de trein te gevaarlijk gebleken, en zaten we tegen onze verwachting in in een splinternieuwe trein. De uitzichten waren echter nog steeds mooi. 's Middags konden we nog net op tijd in de juiste bus springen, die er vierenhalf uur over deed om ons naar het historische Cuenca te brengen. Een blinde man liep dwalend over de busterminal, dus ik besloot hem te helpen. Helaas was de juiste bushalte pas een halfuur later gevonden, nadat ik ons leven had gewaagd door met hem aan mijn arm op de hoofdweg over te steken. Toen we onze spullen hadden achtergelaten in het gezellige backpackershostel El Cafecito, vonden we in het centrum van Cuenca een terras. Het eerste in Ecuador! Cuenca doet sowieso best Europees aan. Er wordt net wat meer gepronkt met dure spullen en de mensen zijn wat vlotter en hipper. Van de te gekke stapavond die we in gedachten hadden, kwam niet veel meer. Merette en ik zijn tijdens de voorbereidingen allebei als een blok in slaap gevallen.

Dag 66 - Glibberend door de straten van herfstachtig Cuenca

Tijd om de slippers onder te binden voor een verkenningstocht door Cuenca. Via de mooie Tomebamba-rivier wandelden we naar een Incaruïne. Helaas waren de weergoden ons niet zo goed gezind, en hebben we de rest van de stad al glibberend op onze slippers verkend. De Romaanse nieuwe kathedraal, uitgerust met drie prachtig azuurblauwe koepels, was het echter waard. Net zoals talloze andere koloniale gebouwen in Spaanse, Franse en Arabische stijl. Terug in het hostel werden we weer opgewarmd door een populaire canelazo (warm drankje met 'aguardiente', citrusvruchten en kaneel) en een goede voetbalwedstrijd tussen Brazilië en Spanje. Juichen voor de Spanjaarden in Zuid-Amerika is niet aan te raden.

Dag 67 - Valpartijen en buikpijn van het lachen

Met onze gids Wilson bezochten we vandaag het nationale park Cajas. Na een prachtige ronde om het Llaviucu-meer, dat omringd was door tropisch regenwoud, vele vogels, vlinders en hoge bergen, arriveerden we in het ruigere gedeelte van Cajas. Handschoenen en een winddicht jack waren hier zeker geen overbodige luxe. "We zouden toch geen bergen meer beklimmen?", jammerde ik nog naar Merette, die zich behendig aan het helmgras omhoog sjorde. Ze was vastberaden de top te halen, en dat deden we ook, al was het na een paar (bijna-)valpartijen. Na een heerlijke Ecuatoriaanse lunch met locro (aardappelsoep met verse kaas en avocado), zette Wilson ons af in het centrum van Cuenca. Wat een verschil met gisteren! De zon lokte alle inwoners de straat op, wat Merette en mij in staat stelde om onze favoriete hobby van hier te beoefen: latino's kijken. Verveelt nooit. 's Avonds hebben Merette en ik ontzettend gelachen met Andrés en Xavier, de jongens van het hostel. Nadat zij ons wat 'malas palabras' (lelijke woorden) in het Spaans hadden geleerd, moesten zij ook aan het Nederlands geloven. We kwamen niet meer bij om hun interpretatie van 's-Gravenhage' en 'voorzichtig'. Fue un gustazo, chicos!

Dag 68 - Musea saai? Niet in Cuenca!

Een dubbeldekker bracht ons vandaag op de meest mooie plekken van Cuenca. Met een lekker zonnetje en fluitende bouwvakkers was het sfeertje weer compleet. Net voor sluitingstijd vielen we binnen bij het hoedenmuseum. Onze gids liet geen kans onbenut om ons te omhelzen, waardoor bij Merette en mij een reeks hysterische lachbuien volgde. Wat zou jij doen als een museumgids in Nederland je constant vastpakt en vervolgens vraagt of 'ie je op een drankje mag trakteren? Juist. Ik weet niet wat het is met Ecuador, maar wij besloten met hem mee te gaan. Dat bleek een goede keuze, want het was zo gezellig dat we er gelijk een diner aan vast plakten. Helaas voelde Merette zich helemaal niet lekker. We zijn teruggegaan naar ons hostel, waar de hosteljongens nog een verse kruidenthee voor ons maakten. Als je daar niet van opknapt...