Feestend in de regen
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
08 Juli 2013 | Ecuador, Manglaralto
Dag 69 - Back home
Vandaag keerden we weer terug naar het surfdorp Montañita, waar we vijf weken geleden ook waren. Na een spectaculaire busrit door de bergen, waarbij we boven de wolken uitkwamen, arriveerden we net na zonsondergang de busterminal van het gigantische Guayaquil. De laatste rechtstreekse bus naar Montañita was echter al vertrokken. Een vrolijke busjongen hielp ons verder op weg. Nadat hij onze bange gezichtjes zag, beloofde hij dat hij bij ons zou blijven en ons de goede weg zou wijzen bij de overstap in Santa Elena. Hij hield zich aan zijn woord, en een uur later stonden we in ons oude vertrouwde 'thuis'. We hoefden maar twee minuten te lopen voordat we de eerste bekende zagen, Rogger! We kregen gelijk dikke knuffels en kussen. En galant als 'ie is, hielp Rogger ons met het vinden van een hostel en het dragen van dertig kilo backpack. We besloten gewoon door te gaan met waar we vijf weken geleden gebleven waren. Eerst een dikke hamburger in Tiki Limbo, daarna een gezellige stapavond in Caña Grill.
Dag 70 - Poolen, dansen en strand
Met een gigantische fruitsalade als ontbijt konden we onze dag lekker beginnen. Merette en ik hebben met Rogger pool gespeeld. Dat hij hierdoor een uurtje later op zijn werk was, lijkt hier niet zoveel uit te maken. Ook tijdens ons diner kwam hij ons regelmatig vergezellen. 's Avonds zijn we met hem wezen dansen bij de gezellige club Hola Ola, die uitgerust is met een zwembad, rieten dak en gezellige cocktailbarretjes. Het publiek ging helemaal uit zijn dak toen er een danswedstrijd werd gehouden. De deelneemsters konden werkelijk alles bewegen en de MC zweepte de massa flink op. Lachen! Nadat het feest ten einde liep, nog even lekker uitgewaaid op het strand.
Dag 71 - Regen en dance battles
Tijdens ons ontbijt om half twee in gesprek geraakt met Amerikaan Jared, die nu drie jaar in Montañita is. Het was best verhelderend om te horen hoe het is als je hier daadwerkelijk woont en werkt. Niks feesten en reizen voor Jared, maar alleen maar hard werken: zes dagen in de week, elke dag vanaf zes uur 's ochtends. En dan nog niets gezegd over zijn Ecuatoriaanse collega's, die vaak uren te laat komen of dronken op hun werk verschijnen. Helaas regende het al de hele dag, maar het weerhield ons er niet van 's avonds naar Eugenio's bar te gaan. Daar niet alleen met hem herenigd, maar ook met onze surfleraar Luis, die onveranderd vrolijk was. Even later hoste Rogger met ons op zijn nek rond door de Nativa Bambu, een club die pal aan het strand gevestigd is. We sloten de avond weer af in Caña Grill, waar de dove Fernando ons verbaasde met zijn dansmoves. Er ontstond een spontane dance battle in de club. Ik kan je vertellen, dat is in Ecuador nog nét even gaver dan in Nederland. Wat kunnen al die mensen dansen zeg! Met Rogger, Fernando en een aantal anderen hebben we het strand nog opgezocht. Nog een gezellig gesprek gehad met Fernando. Hoe? Door in het zand te schrijven. Werkt verbazingwekkend goed.
Dag 72 - Te veel fans
Na een beschamend laat ontbijt hebben Merette en ik alweer in de regen gewinkeld. 's Avonds ging in ons hostel volgens de traditie HTV aan, een soort Latijns-Amerikaanse MTV. Lekker optutten voor het stappen blijft ook hier leuk. Bij Eugenio's bar hebben we veel oude bekenden gezien, waaronder de Nederlandse Koen, die we in Quito ontmoetten. Gezellig! In Caña Grill had ik naar mijn mening iets te veel fans. Een beetje aandacht is leuk, maar als je niet meer naar Merette - die tien meter verderop stond - kan lopen zonder drie keer aan je arm te worden getrokken, is het genoeg. Daarom lekker het strand opgezocht en genoten van de ruisende golven en donkere sterrenhemel.
Dag 73 - Chillen met vrienden
Op het strand en op straat zijn we vandaag veel bekenden tegengekomen. Dat is het leuke van Montañita. Verveel je je? Loop dan gewoon even door het dorp en je komt gegarandeerd bekenden tegen, die je vervolgens vragen of je mee gaat eten, drinken of surfen. Zo hebben hebben we onze middag dan ook doorgebracht. 's Avonds kregen we een uitnodiging van een vriend om bij hem te eten. Van ons goede voornemen om vroeg naar huis te gaan en wat slaap in te halen, kwam niet veel terecht. De jongens hadden heerlijk gekookt en er stond vette muziek op. Een supergezellige avond!
Dag 74 - Nog één dagje dan
Eigenlijk zouden we vandaag al verder reizen, maar één van de jongens had Merette overgehaald samen met zijn band op te treden in Caña Grill. Nog een dagje Montañita, daar heb ik uiteraard niks op tegen. Terwijl Merette met hem 's middags al ging soundchecken, keken Rogger en ik toe. Al snel waren de gitaren gevonden, hebben we gejamd (lees: Rogger heeft gejamd en ik heb wat aan die snaren lopen trekken in een poging het tot gitaarspel te laten klinken). 's Avonds met twee te gekke vrienden uit eten geweest bij Ola Hola. Mijn lasagne smaakte niet echt, maar de jongens vrolijkten ons etentje helemaal op. Knettergek zijn ze. Weer met buikpijn van het lachen - en van de lasagne - teruggekeerd naar Caña Grill. Merette zong ontzettend goed! Onze enthousiaste vriendengroep was er ook bij, dus juichten, floten en schreeuwden ze de hele tent bij elkaar. We genoten extra van deze stapavond, omdat het de laatste in Montañita was. Reizen is fantastisch, maar het rotte is dat je steeds opnieuw je vrienden achterlaat. Het liefst had ik heel Montañita in ons vliegtuig gepropt.
Vandaag keerden we weer terug naar het surfdorp Montañita, waar we vijf weken geleden ook waren. Na een spectaculaire busrit door de bergen, waarbij we boven de wolken uitkwamen, arriveerden we net na zonsondergang de busterminal van het gigantische Guayaquil. De laatste rechtstreekse bus naar Montañita was echter al vertrokken. Een vrolijke busjongen hielp ons verder op weg. Nadat hij onze bange gezichtjes zag, beloofde hij dat hij bij ons zou blijven en ons de goede weg zou wijzen bij de overstap in Santa Elena. Hij hield zich aan zijn woord, en een uur later stonden we in ons oude vertrouwde 'thuis'. We hoefden maar twee minuten te lopen voordat we de eerste bekende zagen, Rogger! We kregen gelijk dikke knuffels en kussen. En galant als 'ie is, hielp Rogger ons met het vinden van een hostel en het dragen van dertig kilo backpack. We besloten gewoon door te gaan met waar we vijf weken geleden gebleven waren. Eerst een dikke hamburger in Tiki Limbo, daarna een gezellige stapavond in Caña Grill.
Dag 70 - Poolen, dansen en strand
Met een gigantische fruitsalade als ontbijt konden we onze dag lekker beginnen. Merette en ik hebben met Rogger pool gespeeld. Dat hij hierdoor een uurtje later op zijn werk was, lijkt hier niet zoveel uit te maken. Ook tijdens ons diner kwam hij ons regelmatig vergezellen. 's Avonds zijn we met hem wezen dansen bij de gezellige club Hola Ola, die uitgerust is met een zwembad, rieten dak en gezellige cocktailbarretjes. Het publiek ging helemaal uit zijn dak toen er een danswedstrijd werd gehouden. De deelneemsters konden werkelijk alles bewegen en de MC zweepte de massa flink op. Lachen! Nadat het feest ten einde liep, nog even lekker uitgewaaid op het strand.
Dag 71 - Regen en dance battles
Tijdens ons ontbijt om half twee in gesprek geraakt met Amerikaan Jared, die nu drie jaar in Montañita is. Het was best verhelderend om te horen hoe het is als je hier daadwerkelijk woont en werkt. Niks feesten en reizen voor Jared, maar alleen maar hard werken: zes dagen in de week, elke dag vanaf zes uur 's ochtends. En dan nog niets gezegd over zijn Ecuatoriaanse collega's, die vaak uren te laat komen of dronken op hun werk verschijnen. Helaas regende het al de hele dag, maar het weerhield ons er niet van 's avonds naar Eugenio's bar te gaan. Daar niet alleen met hem herenigd, maar ook met onze surfleraar Luis, die onveranderd vrolijk was. Even later hoste Rogger met ons op zijn nek rond door de Nativa Bambu, een club die pal aan het strand gevestigd is. We sloten de avond weer af in Caña Grill, waar de dove Fernando ons verbaasde met zijn dansmoves. Er ontstond een spontane dance battle in de club. Ik kan je vertellen, dat is in Ecuador nog nét even gaver dan in Nederland. Wat kunnen al die mensen dansen zeg! Met Rogger, Fernando en een aantal anderen hebben we het strand nog opgezocht. Nog een gezellig gesprek gehad met Fernando. Hoe? Door in het zand te schrijven. Werkt verbazingwekkend goed.
Dag 72 - Te veel fans
Na een beschamend laat ontbijt hebben Merette en ik alweer in de regen gewinkeld. 's Avonds ging in ons hostel volgens de traditie HTV aan, een soort Latijns-Amerikaanse MTV. Lekker optutten voor het stappen blijft ook hier leuk. Bij Eugenio's bar hebben we veel oude bekenden gezien, waaronder de Nederlandse Koen, die we in Quito ontmoetten. Gezellig! In Caña Grill had ik naar mijn mening iets te veel fans. Een beetje aandacht is leuk, maar als je niet meer naar Merette - die tien meter verderop stond - kan lopen zonder drie keer aan je arm te worden getrokken, is het genoeg. Daarom lekker het strand opgezocht en genoten van de ruisende golven en donkere sterrenhemel.
Dag 73 - Chillen met vrienden
Op het strand en op straat zijn we vandaag veel bekenden tegengekomen. Dat is het leuke van Montañita. Verveel je je? Loop dan gewoon even door het dorp en je komt gegarandeerd bekenden tegen, die je vervolgens vragen of je mee gaat eten, drinken of surfen. Zo hebben hebben we onze middag dan ook doorgebracht. 's Avonds kregen we een uitnodiging van een vriend om bij hem te eten. Van ons goede voornemen om vroeg naar huis te gaan en wat slaap in te halen, kwam niet veel terecht. De jongens hadden heerlijk gekookt en er stond vette muziek op. Een supergezellige avond!
Dag 74 - Nog één dagje dan
Eigenlijk zouden we vandaag al verder reizen, maar één van de jongens had Merette overgehaald samen met zijn band op te treden in Caña Grill. Nog een dagje Montañita, daar heb ik uiteraard niks op tegen. Terwijl Merette met hem 's middags al ging soundchecken, keken Rogger en ik toe. Al snel waren de gitaren gevonden, hebben we gejamd (lees: Rogger heeft gejamd en ik heb wat aan die snaren lopen trekken in een poging het tot gitaarspel te laten klinken). 's Avonds met twee te gekke vrienden uit eten geweest bij Ola Hola. Mijn lasagne smaakte niet echt, maar de jongens vrolijkten ons etentje helemaal op. Knettergek zijn ze. Weer met buikpijn van het lachen - en van de lasagne - teruggekeerd naar Caña Grill. Merette zong ontzettend goed! Onze enthousiaste vriendengroep was er ook bij, dus juichten, floten en schreeuwden ze de hele tent bij elkaar. We genoten extra van deze stapavond, omdat het de laatste in Montañita was. Reizen is fantastisch, maar het rotte is dat je steeds opnieuw je vrienden achterlaat. Het liefst had ik heel Montañita in ons vliegtuig gepropt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
