Tijd om terug te geven: Villa Ticca

Dag 30 - Halve wereldreis

We stonden vanochtend alweer vroeg bij de bushalte van Montañita, om de bus te pakken naar Guayaquil. Daar hebben we op de busterminal afscheid genomen van Joseph, Maaike en Leonie. Heel gek, na al die weken! Merette, Annieck en ik reisden verder tot aan Quito met Engelsman Eliot. Hoewel mijn Engels met de uren slechter werd, was het geklets in de bus toch een gezellige manier om de tijd te doden.

Dag 31 - Tussendagje

Ook deze zondag was er weer een die ons niet lang bij zal blijven. We hebben de was weggebracht, om vervolgens bij het ophalen voor een gesloten deur te staan en hadden heel wat tijd nodig om alle sociale netwerken bij te werken. Mijn goede voornemen is dan ook om minder met internet bezig te zijn hier. Zonde van de tijd!

Dag 32 - Ecuatoriaanse vertraging en werken

Om acht uur zaten we netjes volgens afspraak op school. De dame die ons naar ons project zou brengen, kwam pas om negen uur. Daarna hadden we de verkeerde bus te pakken. Het was echter totaal geen probleem dat we twee uur te laat waren. We gaan deze maand in de kinderopvang Villa Ticca werken. Er zijn twee locaties: in Peguche en in Quito. In deze laatste opvang, waar wij aan de slag gaan, zitten 75 kinderen in de leeftijd van twee tot vijf jaar. Merette en ik kozen ieder een groep die we deze week ondersteunen. Ik kwam terecht in de groep van tía Jenny. Een aantal kinderen vlogen me gelijk om de hals. Ook al zien ze er goed verzorgd uit en ogen ze vrolijk, je merkt toch wat van de armoede. Sommige kinderen stinken of hebben rotte tandjes. Onze doelstelling is daarom om ze zoveel mogelijk te laten lachen. Veel meer kunnen we momenteel niet doen. Mijn gekke namengave kwam wel handig van pas. De kinderen waren erg verbaasd dat ze gelijk bij hun voornamen genoemd werden.

Dag 33 - Los Pollitos Dicen

Omdat we vanochtend niet de juiste bus konden vinden, kwam er gelijk een Ecuatoriaanse makelaar naar ons toe gesneld om ons in de juiste bus te helpen. Hij gaf ook maar gelijk zijn visitekaartje. Voor het geval ik een huis in Ecuador wilde kopen. Bij Villa Ticca heb ik de kinderen geholpen met knutselen. Ze vragen constant of ik bij ze kom zitten. Aan mij de taak om de kinderen onder controle te houden, terwijl Jenny even weg was. Gelukkig had ik thuis al een Spaans kinderliedje geleerd, dus zette ik vol fanatisme 'Los Pollitos Dicen' (De Kuikentjes Zeggen) in. Enkele seconden later hing de hele klas om mijn nek om mee te zingen. Dat moet er echt zo schattig uit hebben gezien.

Dag 34 - Knuffelen met de kindjes

Mijn reisgenote Annieck werkt vanaf vandaag ook bij Villa Ticca, omdat haar andere project niet goed beviel. Met zijn drieën hard gewerkt bij Villa Ticca. Het buitenspelen vind ik het leukst. De kinderen komen dan ook echt even buurten bij je. Ik heb het spelletje 'Damespaard, herenpaard' geïntroduceerd. Om de haverklap komen de kleintjes nu vragen of ze 'Juego del Caballito' (Spel van het paardje) mogen spelen. Tijdens de lunch werd de televisie naar de eetzaal gehaald en keken we met de staff van Villa Ticca de voetbalwedstrijd Ecuador-Duitsland. Helaas scoorde Duitsland al een trieste tien seconden na de aftrap. Toch bleven onze Ecuatorianen heel enthousiast en werd er hard gekrijst toen Ecuador de 1-4 scoorde. Nadat de kindjes wat geslapen hadden, kwamen ze lekker bij ons op schoot wakker worden en uitrusten. Eenmaal thuis bleek het binnen vijftien graden. Merette en ik zijn daarom lekker buiten de deur gaan eten. Voor 2,75 dollar hadden we een complete maaltijd en een frisdrank. Zo.

Dag 35 - Werkritme

Het begint inmiddels al aardig te wennen: om half zeven op, om half acht met de bus, om half negen bij Villa Ticca, daar tot half een helpen in de klas, dan de lunch voorbereiden en kinderen helpen met eten en ze daarna op bed leggen. 's Middags komen de scholieren die al als kleintjes bij Villa Ticca kwamen. Zij krijgen er nu huiswerkbegeleiding of ze doen spelletjes met ons. Het zijn een stelletje pittige meiden van ongeveer elf jaar. Het is echt heel moeilijk om hen bij te benen in het Spaans.

Dag 36 - Día de los Niños

Helaas ben ik al een hele week ziek en dat begint me wel een beetje de strot uit te komen. Het ligt denk ik aan het eten hier, zoveel rijst en zo weinig groenten. Geef mij maar mijn boerenkool, kaas, boterhammetjes en pindakaas. Gelukkig kreeg ik flink wat afleiding vandaag. Bij Villa Ticca vierden we vandaag Día de los Niños, ofwel de Dag van de Kinderen. De kindjes konden onze zelfgemaakte slingers waarderen en ook de felle zon hielp een handje mee. De stereo ging aan en de reggaeton schelde hard over de patio. De kinderen die dansten kregen een sticker. Kijk, zo doen ze dat hier dus! Stiekem moest ik wel erg lachen dat die kleuters 'Tu Cuerpo Me Llama' (Jouw Lichaam Roept Me), een uitgaanshit van hier, zo hard konden meezingen. Ze hebben echt totaal geen idee wat ze zingen. Voor de gelegenheid kregen ze tijdens de lunch Kentucky Fried Chicken. Dat kan maar een ding betekenen: knoeiboel! De rest van de middag hebben we daarom heel veel geveegd en geschrobt. Maar als je dan de glimlachjes ziet van die kleintjes, weet je waarvoor je het doet.

Dag 37 - Zwemmen tussen de vulkanen en Ecuatorianen

Dit weekend konden we weer de toerist uithangen. We volgens Eliots voorbeeld en vertrokken vroeg met de bus richting het toeristische stadje Baños. We vonden een goed en schoon hostel voor vijf dollar. Helaas werkte het internet niet meer, dus konden we niks met Eliot afspreken. Daarom zijn we eerst wezen shoppen in de leuke winkeltjes en op de marktjes. Net na zonsondergang stonden we, als enige Europeanen, in de lange rij voor de thermale baden met uitzicht op een waterval. Na wat gegiebel door de rare badmutsen, starende Ecuatorianen en de aanblik van de bruintroebele baden, durfden we toch het water in. Het bad van 41 graden was echt ziekelijk heet. Ik ben er met een voet in geweest en na tien seconden voelde ik 'm al niet meer. Het andere bad was heerlijk, maar was net zo druk als een gemiddelde discotheek op zaterdagavond. Na afloop voelden we ons niet bepaald schoon, maar die hilariteit was de drie dollar helemaal waard. 's Avonds gingen we per dubbeldekkerbus naar de Tungurahua-vulkaan, die sinds 1999 actief is. We ontmoetten er een gezin uit Quito met een zoon van zestien en een dochter van veertien. Dat was erg gezellig en we werden gelijk uitgenodigd voor een diner bij hen thuis. De tocht naar de vulkaan was erg mooi. We hoorden gedonder en de zoon deelde ons mee dat dat de vulkaan was. Eenmaal boven zagen we door de mist helaas niks meer. Gelukkig werden we vermaakt door een Spaanstalige theatershow. Natuurlijk werd ik door de komiek als enige blonde tussen een publiek van honderd man uitgekozen om wat vragen te beantwoorden. Gelukkig kon ik goede antwoorden geven en begreep ik de grappen over Nederland die volgden. 's Avonds ben ik met Merette wezen stappen. Pas na een uur liepen we toevallig Eliot tegen het lijf. Hij was met zijn reisgroep, die enkel uit Britten en Australiërs bestaat. Echt gedanst werd er dus niet, maar het was erg gezellig.

Dag 38 - Stressen op het paard en 'ontspannen' bij de massage

Na een fiks ontbijt besloten Annieck en Merette te willen paardrijden. Ik zit niet al te graag op een knol, maar ik ben de flauwste niet en ging mee. Na wat krampachtig gehobbeld te hebben op m'n paardje Rayon, kon ik me wat meer relaxen en genieten van de prachtige groene omgeving van Baños. Annieck heeft echter de hele rit geroepen dat ze er zo graag af wilde en kon haar bange gezicht niet verbergen wanneer het beest in draf ging. Dat maakte ons wel aan het lachen. Ik was stiekem ook erg blij toen de tocht erop zat en ik weer met beide benen op de grond stond. Daarna was het tijd om te relaxen. Of in ieder geval, dat was de bedoeling. We kregen een massage, maar ik werd zo 'gekieteld' dat ik een uur lang met fijngeknepen gezicht op die tafel heb gelegen om mijn lach in te houden. De busrit terug was prima. Ik vond het wel sneu om te zien dat jochies van amper tien jaar oud 's avonds laat in de bus voedsel proberen te verkopen. Dat is toch geen leven?

Dag 39 - Mensen die hopen op een kans

Toen we vandaag bij Villa Ticca aankwamen, stond er een rij van ruim honderd mensen voor de deur. Vandaag waren de inschrijvingen voor het nieuwe schooljaar, maar van de honderd inschrijvingen kunnen er maar ongeveer dertig kinderen terecht. Aan de hand van de huisbezoeken wordt later bepaald wie het het hardst nodig heeft. Het greep me toch wel aan: kinderen die op hun veertiende moeder waren geworden en vurig hoopten dat hun kindje terecht kon bij de opvang. Ik hielp met het uitdelen van de formulieren en het beantwoorden van de vragen van de wachtenden. Dat was erg lastig, en ik heb er daarom ook regelmatig iemand bij moeten halen om te vertalen. 's Middags hebben we de scholieren vermaakt met een fotoshoot. Wat is er nou leuker voor elfjarige meiden dan make-uppen en poseren? Juist.

Dag 40 - Van armoede naar rijkdom

Omdat er vandaag en morgen geen stromend water is in Zuid-Quito (ook typisch: niemand weet waarom) hebben we vrij van het werk. Met de overvolle bus zijn we van onze simpele wijk naar megawinkelcentrum Quicentro gegaan. Je komt er ineens in een zo andere wereld terecht: die van Swarovski en Tiffany & Co. De Ecuatorianen die er rondliepen waren compleet anders dan degenen die we eerder ontmoetten. Deze winkelgangers waren gekleed in de laatste mode en hechtten veel waarde aan merken. Maar ja, als je eenmaal weer in de Stradivarius of Zara staat, die behoren tot mijn favoriete kledingwinkels, vergeet je de armoede gauw en is het net of je weer in Europa bent. Toen Merette, Annieck en ik 's avonds terug naar huis gingen en we met onze volle tassen straatverkopers passeerden die niet weten hoe ze de volgende dag moeten doorkomen, voelde ik me wel schuldig.

Dag 41 - Flirten in het huis van de president

Vandaag hebben we onze dag doorgebracht in het historische centrum van Quito. Nadat we flink waren verdwaald, hielp de oude, ronde en bebrilde Victor ons weer op weg. Hij liep zelfs een heel stuk om, om ons de goede weg te kunnen wijzen. Het Plaza Grande was fantastisch. Wij kenden het alleen in de regen, maar zo in de zon was het heel indrukwekkend. We hebben geluncht op een dakterras dat ons een prachtig uitzicht over de stad bood. Daarna bezochten we gratis het presidentiële paleis. Na een fikse tassen- en paspoortcontrole nam de jonge gids ons mee langs een indrukwekkende banketzaal en terras met uitzicht over het Plaza Grande. Hoewel we ze wel een paar keer hadden zien glimlachen, verwachtten we dit keer, door de zeer formele setting, geen geflirt van de Ecuatorianen. Maar ja hoor, op het presidentiële balkon, vlak voor de neus van de lijfwachten (denk aan de Engelse pluimmutsen, maar dan nog een tikje serieuzer), vroegen de in pak geklede gidsen of ze met ons op de foto mochten en onze Facebook mochten. Wat een maf en vooral leuk volk!

Dag 42 - Kleien en schrobben

Hoewel we twee hele leuke vrije dagen gehad hebben, had ik vanochtend ook wel zin om de kindjes weer te zien. In mijn klasje heb ik hondjes voor ze gekleid. Wel typisch, soms staan de kinderen te ruziën, schoppen of slaan, maar wordt er niet ingegrepen. Ik denk dat dat ook te maken heeft met een cultuurverschil. Gelukkig accepteren de kinderen het meestal wel als ik ingrijp. Mijn favoriete collega's zijn Mary en Ruth, die in de keuken en schoonmaak werken. Met hen kan ik best gezellig kletsen, ookal bestaan er heel veel taal- en communicatiemisverstanden. Zij kunnen alle hulp gebruiken, dus heb ik ook vandaag weer veel klusjes voor ze gedaan.

Dag 43 - Fotoshoot, voetbal en dansen

Merette en ik hebben het plan opgevat om semi-professionele foto's van de kinderen te maken. Deze foto's gaan niet alleen helpen bij de sponsoring van de stichting van Villa Ticca, maar willen we ook laten afdrukken, zodat de kinderen een klein fotoboekje voor zichzelf kunnen maken, omdat foto's vaak schaars zijn in de arme gezinnen van Quito. Vanmorgen zijn we begonnen met het schieten van de eerste foto's en dat ging erg goed. De kids zijn net modelletjes en vinden de camera erg interessant. 's Middags hebben de scholieren ons een Zuid-Amerikaans balspel aangeleerd en zijn we uren zoet geweest in de brandende zon. 's Avonds zoals altijd ons eigen maaltje in elkaar geflanst. Daarna gingen we met een Ecuatoriaanse vriend, Yekcoj, en zijn vriendengroep mee om voetbal te kijken in een discotheek. Ecuador moest voor de World Cup voetballen tegen Peru. Iedereen was in de nationale kleur geel en het plein stroomde helemaal vol met mensen. Het fanatisme was niet normaal. Ik heb ook behoorlijk zitten krijsen over buitenspel en corners, terwijl ik er helemaal geen verstand van heb. Toch niemand die me verstaat in het Nederlands. Hoewel ze tweede staan, verloor Ecuador helaas met 0-1. Toch bleef de stemming goed. Hoewel we planden om om 23:00 uur naar huis te gaan, bleven we met Yekcoj en zijn vrienden totdat de discotheek sloot. Een van de vrienden zei tegen me: 'Tu bailas super bien' (Jij danst supergoed). Dank u zeer! Mijn hele weekend is al helemaal goed, ook al is het pas vrijdagavond. Yekcoj nodigde ons ook nog uit om morgen met zijn vriendengroep te gaan barbecuen. Zo lief! Als ik iets leuks met mijn vriendengroep in Nederland zou ondernemen, zou ik er echt geen giebelende toeristen bij hoeven. Hier gaat het motto 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd' altijd op.

Dag 44 - Barbecuen met locals

Stipt om negen uur stonden Merette, Annieck en ik op Plaza Foch. Een uurtje te laat kwamen Yekcoj en zijn vrienden Kevin, Fiction en Andrés ons ophalen. We reden in een volle auto richting Ibarra, de stad waar Kevin vandaan komt. Onderweg zijn we nog gestopt om foto's te maken bij een prachtig vulkaanmeer. Daarna hebben de jongens flink ingeslagen in de supermarkt: hele hompen vlees van bijna dertig dollar. Aan het Yaguarcocha-meer vonden we een perfect plekje onder een boom met fantastisch uitzicht. We hebben lekker gegeten, ook al was het - hoe verrassend - iets te veel. Het converseren was wel erg lastig, omdat zij amper Engels spreken en wij niet zo goed Spaans. Ik merk wel aan me dat het heel inspannend is om constant de vertaler te zijn. Ik vind het heel leuk, maar het lukt me niet om alle gesprekken te volgen en vervolgens heen en terug te vertalen. Gelukkig waren de jongens heel relaxed en zorgden goed voor ons. Omdat zij in Ibarra overnachtten, brachten ze ons naar de busterminal, hielpen ons met de kaartjes voor een bus die een minuut later vertrok en zorgden er vervolgens voor dat de bus op ons wachtte. Topgozers! Jammer dat ik de mensen die ik hier ontmoet niet allemaal mee kan nemen naar Nederland...