Tussen de spinnen en slangen

Dag 16 - Even bijtanken in Quito

Na de gezellige week in Puerto Quito hadden we een dagje om bij te komen in de hoofdstad, die inmiddels al wel een beetje als thuis voelt. De busrit van Puerto Quito naar Quito verliep prima. En in Ecuador hebben ze geen railcatering, maar buscatering. Bij elke stop springen er een paar mannetjes of vrouwtjes bepakt met empanadas, armbandjes of frisdrank behendig de bus in, waarna ze beginnen te schreeuwen wie er wat van ze wil kopen.

Dag 17 - Behulpzame Ecuatorianen

Om zes uur zaten we vandaag al in de taxi, om uiteindelijk de bus te pakken naar Lago Agrio. Alles verliep soepel, totdat we er in de bus achter kwamen dat we een busticket voor twee in plaats van voor vier personen hadden, terwijl we wel voor vier hadden betaald en de bus binnen vijf minuten zou vertrekken. Ik legde het probleem uit, en binnen no time dromden alle Ecuatorianen in de bus zich om ons heen. Een jonge vrouw ging gelijk met ons ticket naar de buschauffeur en regelde voor Merette en mij de twee beste plekken in de bus. Opgelost! Daarna vroeg ze nog lief: "Jullie komen niet hier vandaan, hè?" Ik heb het nu al meerdere keren meegemaakt, maar ik blijf me verbazen over de behulpzaamheid van de mensen hier. Daar kunnen we in Nederland wat van leren. De busrit was lang (acht uur), maar prima. We aten 's avonds op het terras van ons hotel. Een onguur type stond op twee meter afstand naar ons te staren. Ik denk dat hij er wel een halfuur heeft gestaan, met een kleine onderbreking om zijn haar te fatsoeneren in een autospiegel. Ik voel me in Lago Agrio op een of andere manier onveilig. Blij dat we morgen alweer vertrekken.

Dag 18 - Welkom in het paradijs op aarde: de Amazone

Na een slechte nacht en een schamel ontbijtje werden we door onze gids David van de Jamu Lodge opgepikt en naar Cuyabeno Parque Nacional gereden. We hesen onze backpacks en onszelf in de motorkano's en voeren zo'n drie uur over de Cuyabenorivier. Ik kan je vertellen: de Amazone is echt het paradijs op aarde. De brede rivier werd omringd door gigantische bomen, lianen, felgekleurde bloemen en vooral veel beesten. We zagen in die drie uur vijf verschillende apensoorten, een baby-anaconda, papegaaien, een luiaard en vele vogelsoorten. Onze lodge bleek erg mooi gelegen tussen al dat groen. Merette en ik slapen in huize Tarantula, dat net zoals alle gebouwtjes hier geen ramen heeft. Als je staat te douchen, kan de hele jungle je bewonderen. Vlak voor zonsondergang zijn we weer met David de kano in gegaan. We hebben gezwommen in de Laguna Grande, tussen de kaaimannen, anaconda's en piraña's. De omgeving was echt adembenemend. Ook het in het donker door de Amazone varen is een ervaring op zich. Net nadat we dachten dat we zo dapper waren geweest, was het gaan slapen in de jungle toch best eng. Vlakbij onze hutten zaten twee enorme tarantula's en in onze kamer zat een sprinkhaan van buitensporig formaat. Na wat hysterisch gekrijs zijn we toch rustig in slaap gevallen.

Dag 19 - De sjamaan

Tot onze verbazing kregen we vanmorgen van onze David een hand en een "Goeiemorgen. Lekker geslapen?". Er zitten hier zoveel Nederlanders, dat hij best een aardig woordje Nederlands spreekt. Vanmiddag hebben we het indianendorp San Victorino bezocht, waar de Siona leven. Zij wonen zo geïsoleerd dat ze minstens acht uur reizen om bij een ziekenhuis te komen. Samen met een van de Siona-vrouwen daar maakten we yucabrood, dat heerlijk smaakte. Vervolgens zijn we bij de sjamaan, of medicijnman, op bezoek gegaan. Deze goedlachse man was gekleed in een prachtig kostuum met een ketting van zaden, een tooi en jaguartanden. Hij gaf ons een ceremonie met wapperende takken, rook en gezang. Ik dacht in eerste instantie dat hij zich verslikte en stond al bijna op om hem op zijn rug te kloppen, maar dit bleek erbij te horen. Een unieke ervaring was het zeker. Eenmaal terug in de lodge waren de gidsen in de weer met een tarantula. Ik kwam er nieuwsgierig bij staan en ze vroegen of ik het beest vast wilde houden. Natuurlijk! 's Avonds gingen we weer in de stromende regen op pad om beesten te spotten. Ik heb een babykaaiman vastgehouden en een regenboogslang mogen bewonderen. Het mocht dan slecht weer zijn, maar zet Merette en mij met z'n tweëen onder een poncho, en het is gegarandeerd lachen geblazen.

Dag 20 - Poncho aan en gaan

In de stromende regen hebben we vanmorgen drie uur door de jungle en door het moeras getrokken en de meest bijzondere planten en dieren gezien. Ook nog Tarzan uitgehangen en boven een afgrondje geslingerd aan lianen. Mijn siësta heb ik heerlijk slapend doorgebracht in de hangmatkamer. 's Middags weer per kano gereisd en een kleine glimp van een rivierdolfijn opgevangen. 's Avonds stond er een nachttour op het programma. Als kind was ik doodsbang voor spooktochten, dus ik vreesde een beetje voor deze avond, maar dat was helemaal niet nodig. Met onze zaklampjes zochten we de weg door de jungle, en kwamen we reusachtige sprinkhanen, mieren en spinnen tegen. Ook al ben ik niet bang (meer) voor spinnen, de twintig centimeter brede schorpioenspin zag er toch wel angstaanjagend uit.

Dag 21 - Vroege vogels

Vanmorgen om vijf uur onder onze klamboe uitgekomen voor een vogeltour. We zagen ze in allerlei soorten, kleuren en maten. Samen met Merette, Leonie, Annieck, gids David en nog twee andere toeristen een peddeltocht gemaakt over een zijrivier van de Cuyabeno. Op deze manier kwamen we ongelofelijk dichtbij de doodshoofdaapjes, die zich niets van ons aantrokken en fanatiek verder gingen met springen, eten en krijsen. Heel bijzonder. Even later begon het weer te stortregenen. Merette en ik besloten dit keer niet onder die stinkende poncho te gaan zitten. De temperatuur was er perfect voor. Daardoor vatte David het idee op een watergevecht te starten. We kwamen alledrie zeiknat uit de strijd. Gelukkig brak de zon daarna door, waardoor we konden opdrogen. Merette haalde haar eten tevoorschijn, en ik zette mijn reggaemuziek op. Wauw, dobber je daar dan op een kanootje midden in de Amazone. Genieten!

Dag 22 - Reizen, reizen, reizen

Vanochtend niet wakker geworden door mijn wekker, maar door ruziënde apen. Het was erg jammer om Cuyabeno achter ons te laten. Heel misschien komen we er in juni of juli nog terug. De busreis terug naar Quito was erg lang. Ibuprofen, slapen, ... Het hielp allemaal niet tegen mijn misselijkheid. In de bus ontmoetten we nog twee andere Nederlanders. Hoe kan het ook anders? Back home in Quito hebben we - met onze laatste energie voor vandaag - nog een drankje met ze gedronken.